برای این که تشخیص این بیماری مسجل شود، به نتایج چندین نوع تست شنوایی مختلف تکیه می‌شود. در واقع، نتایج این تست‌ها در مبتلایان به نوروپاتی شنوایی از الگوی نسبتا مشخصی پیروی می‌کند. یادآوری می‌شود که آزمایش نوروپاتی شنوایی وجود ندارد اما با چندین تست زیر می‌توان احتمال زیاد نوروپاتی شنوایی را محرز کرد:

• تمپانومتری و رفلکس‌های آکوستیک
• پاسخ شنیداری ساقه مغز موسوم به تست ABR
• تست پاسخ‌های اُتوآکوستیک که در زبان انگلیسی به آن گفته می‌شود: Otoacoustic Emissions به همین دلیل با نام اختصاری خود در انگلیسی بیشتر شناخته می‌شود یعنی تست OAE
• شنوایی سنجی رفتاری (امکان این تست شنوایی فقط در افراد بالاتر از 6 ماه سن وجود دارد)

یکی از مشخصه‌های بیماری نوروپاتی شنوایی این است که نتیجه تست OAE طبیعی است. طبیعی بودن تست OAE نشان می‌دهد که سلول‌های مویی موجود در گوش داخلی سالم هستند و کار خود را به درستی انجام می‌دهند.

مشخصه دیگر بیماران مبتلا به نوروپاتی شنیداری، نتیجه منفی یا بسیار غیرطبیعی آنها در تست ABR است. چنین نتیجه‌ای نشان می‌دهد که عصب شنوایی در انجام کار طبیعی خود دچار اختلال شدید شده است.

جالب این است که در برخی از زایشگاه‌ها برای غربالگری شنوایی نوزادان (تشخیص زودهنگام مشکلات شنوایی نوزادان) از تست OAE و در برخی دیگر از تست ABR استفاده می‌شود. بنابراین کودکان مبتلا به نوروپاتی شنوایی که با تست OAE بررسی شده‌اند، به عنوان نوزادی با شنوایی سالم روانه خانه می‌شوند. بدین ترتیب تشخیص مشکلات شنوایی در این دسته از نوزادان به تاخیر می‌افتد. با توجه به این که برخی روزها شنوایی نونهال مربوطه خوب و بعضی روزها بد است، والدین و پزشک به سختی می‌توانند در سنین پایین و نونهالی نوروپاتی شنوایی را تشخیص دهند.

با افزایش سن کودک، به تدریج اطلاعات بیشتری درباره وضعیت شنوایی او به دست می‌آید. تست شنوایی در سنین بالاتر نشان می‌دهد که کودک مبتلا به نوروپاتی شنوایی در درک کلامی نسبت به هم سن‌های خودش ضعیف‌تر است و به خصوص مشکلش در محیط‌هایی که سر و صدای زمینه‌ای بیشتری دارند، وخیم‌تر می‌شود.

درجه کم شنوایی و الگوی افت شنوایی در این بیماران بسیار متغیر است. به همین دلیل، این کودکان یک روز خوب به صحبت‌ها پاسخ می‌دهند و روز دیگر نسبت به آنها بی تفاوت هستند.