صداهای متفاوتی در اطراف تان شنیده میشوند. بعضی صداها بلند هستند یعنی شدت آنها زیاد است. بعضی صداها بم یا زیر هستند و تونهای گوناگون دارند یعنی سرعت تناوب امواج صوتی آنها با هم فرق دارد.
اگر عصب شنوایی از گوش داخلی یک سیگنال عصبی را به منطقه شنوایی در مغز هدایت کند، شما یک صدا را حس میکنید. امواج صوتی برای رسیدن به گوش داخلی از کانال گوش، پرده گوش و استخوانچههای گوش میانی میگذرند. به این حالت هدایت صدا از راه هوا گفته میشود.
صدا میتواند از راه استخوانها هم منتقل شود. امواج صدا میتوانند از راه استخوانهای اطراف و پشت گوش هم تا حدودی منتقل شوند. به این حالت، هدایت استخوانی گفته میشود.
واحد اندازه گیری شدت امواج صوتی دسی بِل است. گاهی از مخفف انگلیسی آن یعنی dB استفاده میشود. شاید با چند مثال زیر بتوانید حدود شدت صداهای اطراف خود را بهتر درک کنید.
- صدای پچ پچ و نجوا در حدود 20 دسی بل شدت دارد
- شدت صدای بلند موسیقی مانند برخی از کنسرتها در حدود 80 تا 120 دسی بل است
- یک موتور جت صدایی با شدت حدود 140 تا 180 دسی بل تولید مینماید
صداهایی با شدت بیش از 85 دسی بل پس از چند ساعت میتوانند باعث فقدان قدرت شنوایی شوند. صداهای بلندتر نه تنها در مدت کوتاه تری باعث افت شنوایی میشوند بلکه گاهی با احساس درد گوش هم همراه هستند.
واحد اندازه گیری تون صدا، موج در ثانیه است که به افتخار فیزیک دان بزرگ آلمانی، هاینریش هرتز، آن را هرتز نام گذاری کردهاند. برای این که با ارتباط بین هرتز و زیر یا بم بودن صدا بیشتر آشنا شوید، چند نمونه زیر درج میگردد:
- صداهای بم یا باس در محدوده بین 50 تا 60 هرتز قرار دارند
- صداهای زیر در محدوده طول موج 10،000 هرتز یا بیشتر هستند
محدوده طبیعی قدرت شنیداری انسان بین 20 تا 20،000 هرتز است. برخی از جانوران میتوانند صداهای تا 50،000 هرتز را هم بشنوند. طول موج صدای سخن گفتن انسان به طور معمول بین 500 تا 3000 هرتز است.
شنوایی سنجی به مجموعه تستهایی گفته میشود که میتوانند به طور دقیق قدرت شنوایی انسان را اندازه گیری نمایند.