علت ایجاد و روش‌های درمان سرگیجه
در این مقاله از سایت دکتر کوهی، قصد داریم به علت ایجاد سرگیجه و روش های درمان آن بپردازیم. درواقع سرگیجه یک اختلال دهلیزی ناراحت کننده است که با توهم چرخش، تاب خوردن، سبکی سر، احساس بی‌ثباتی یا کج شدن مشخص می‌شود. علت اصلی سرگیجه در گوش داخلی است، جایی که اختلال در مکانیسم‌های تعادل رخ میدهد. سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش خیم (BPPV)، لابیرنتیت و بیماری منییر، عاملان اصلی سرگیجه در گوش داخلی هستند. BPPV ناشی از جدا شدن کریستال‌های ریز کلسیم در گوش داخلی است؛ در حالی که لابیرنتیت ناشی از عفونت‌های ویروسی است و بیماری منییر به تجمع مایعات مربوط می‌شود. درمان‌ها بر اساس علت زمینه‌ای متفاوت است و ممکن است شامل مانورهای تغییر موقعیت کانال برای BPPV، داروهایی برای کاهش علائم یا تمرینات توانبخشی دهلیزی برای افزایش تعادل و کاهش تاثیر سرگیجه بر زندگی روزمره باشد. در ادامه بیشتر به این موضوع خواهیم پرداخت، پس با ما همراه باشید.
سرگیجه بیشتر از آن که یک بیماری باشد، یک نشانه است: نشانه یک مشکل یا بیماری. احساس این که فرد یا محیط اطراف او حرکت می‌کند یا می‌چرخد، سرگیجه را شکل میدهد.
در این مقاله خواهید خواند:
سرگیجه چیست؟
نوعی منگی که با احساس کاذب چرخش یا حرکت فرد یا همه چیزهای اطراف او همراه است، سرگیجه نامیده می‌شود. سرگیجه گاهی به قدری خفیف و زودگذر است که اصلا بیمار متوجه آن نمی‌شود یا گاهی چنان شدید و ماندگار است که نمی‌توان تعادل لازم را برای انجام وظایف روزمره حفظ کرد.
به عبارت دیگر، گاهی حملات سرگیجه ناگهانی و کوتاه مدت هستند به عنوان نمونه، فقط چند ثانیه حس می‌شوند. گاهی هم این حملات برای مدت طولانی یا حتی بسیار درازمدت کیفیت زندگی فرد را کاهش می‌دهند. وقتی سرگیجه برای مدت طولانی ادامه می‌یابد، زندگی عادی فرد را مختل می‌سازد.
بیماری حرکت یا عدم تعادل بسیار شبیه سرگیجه هستند. اما سرگیجه و عدم تعادل یا سیاهی رفتن چشم لزوماً یکی نیستند و به طور معمول با هم تفاوت دارند.
سرگیجه نشانه چیست؟
سرگیجه می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد، از جمله مشکلات گوش داخلی (مانند سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش خیم یا بیماری منیر)، فشار خون پایین، داروها، اختلالات اضطراب یا هراس، میگرن، کم‌آبی بدن، کم‌خونی و سایر شرایط پزشکی. اگر سرگیجه مداوم یا شدید را تجربه می‌کنید، مهم است که برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، با یک متخصص گوش مشورت کنید.
علائم همراه سرگیجه
بیماری یا شرایطی که باعث ایجاد سرگیجه می‌شود، ممکن است باعث بروز علائم دیگر هم بشود. سرگیجه و تهوع، سرگیجه و سنگینی سر، یا سرگیجه و کاهش شنوایی از مهم‌ترین ترکیب‌های علامتی ناشی از این بیماری‌ها به شمار می‌روند.
کسی که سرگیجه دارد، چه موقع باید به پزشک مراجعه کند؟
اگر نشانه سرگیجه در فرد باقی بماند یا سرگیجه متناوب باشد یعنی خوب شود و دوباره عود کند، باید به پزشک مراجعه کرد. پزشک معاینات لازم را انجام میدهد و ممکن است برای پی بردن به علت سرگیجه پرسش‌هایی را از بیمار بپرسد. برای تعیین نوع سرگیجه، شاید لازم باشد تست‌هایی برای بیمار درخواست شود.
در صورت امکان، بهتر است برای تشخیص و درمان سرگیجه به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه کنیم. این پزشکان برای درمان بیماری‌های مربوط به اختلال شنوایی و تعادل آموزش دیده‌اند.
علت سرگیجه
علت سرگیجه می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد و بجای یک بیماری خاص، یک علامت است. سرگیجه به احساس سبکی سر، بی‌ثباتی یا احساس چرخش اشاره دارد. برخی از علل شایع سرگیجه عبارتند از:
- فشار خون پایین: افت ناگهانی فشار خون که به عنوان افت فشار خون ارتواستاتیک شناخته می‌شود، می‌تواند منجر به سرگیجه، به‌ویژه در هنگام ایستادن سریع شود.
- کم آبی: مصرف ناکافی مایعات، می‌تواند منجر به کم آبی بدن و در نتیجه منجر به سرگیجه شود.
- هیپوگلیسمی: سطوح پایین قند خون، که اغلب با دیابت یا مصرف بیش از حد انسولین همراه است، می‌تواند منجر به سرگیجه شود.
- کم خونی: کاهش تعداد گلبول‌های قرمز یا سطح ناکافی هموگلوبین، می‌تواند باعث سرگیجه به دلیل کاهش اکسیژن رسانی به مغز شود.
- مسمومیت با مونوکسید کربن: اغلب بعنوان “شبیه آنفولانزا” توصیف می‌شود و شامل سردرد، سرگیجه، ضعف، ناراحتی معده، استفراغ، درد قفسه سینه و گیجی است.
- گردش خون ضعیف: کاهش حجم خون باعث می‌شود گردش خون به مغز و گوش کاهش یابد و در نتیجه باعث بروز سرگیجه شود. همچنین شرایطی مانند حمله قلبی، آریتمی قلبی، کاردیومیوپاتی و حمله ایسکمیک گذرا، می‌تواند باعث سرگیجه شود.
- مشکلات گوش داخلی: گوش داخلی نقش مهمی در تعادل و جهت گیری فضایی دارد. شرایطی مانند سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش خیم (BPPV)، بیماری منییر، لابیرنتیت و نوریت دهلیزی، می‌توانند باعث سرگیجه شوند.
- داروها: برخی از داروها، به ویژه آنهایی که بر فشار خون تأثیر می‌گذارند، می‌توانند به عنوان یک عارضه جانبی باعث ایجاد سرگیجه شوند.
- اختلالات عصبی: شرایطی مانند ام اس، سکته مغزی و برخی تومورهای مغزی، می توانند باعث سرگیجه شوند.
- اختلالات اضطرابی: اضطراب شدید یا حملات پانیک، ممکن است منجر به سرگیجه یا احساس سبکی سر شوند.
- عفونت گوش: عفونت در گوش مانند اوتیت میانی، می‌تواند منجر به سرگیجه شود.
سرگیجه نشانه چه بیماری است؟
بیماری‌های زیر می‌توانند باعث ایجاد سرگیجه شوند.
سرگیجه ناگهانی موقیعتی خوش خیم
این بیماری شایع‌ترین علت بروز سرگیجه در زنان و مردان به شمار می رود. در این بیماری سرگیجه ناگهانی و کوتاه است. این بیماری با سرگیجه موقعیتی شناخته می‌شود. به عبارت دیگر، برخی از حرکت‌های ناگهانی سر، به خصوص اگر در جهت خاصی باشد، باعث ایجاد سرگیجه ناگهانی و در بیشتر موارد کوتاه می‌شود. در این افراد وارد شدن ضربه‌های ملایم به سر هم می‌تواند باعث تحریک وقوع حمله سرگیجه ناگهانی شود.
سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم اگرچه یک بیماری آزاردهنده است اما شرایط خطرناکی محسوب نمی‌شود. با وجود این، شایان ذکر است سرگیجه به شدت احتمال سقوط و خطرات ناشی از آن را افزایش میدهد.
این بیماری بجز حس کاذب چرخش فرد یا محیط اطرافش (همان سرگیجه) ممکن است با علائم دیگری هم توام باشد. این نشانه‌ها عبارتند از:
- منگی
- احساس عدم تعادل یا عدم ثبات
- تهوع و استفراغ
بنابراین این بیماری هم می‌تواند علت ایجاد سرگیجه و حالت تهوع یا سرگیجه و استفراغ باشد.
عفونت و التهاب
عفونت ویروسی و التهاب ناشی از آن در گوش داخلی یا عصب وستیبولار می‌توانند باعث ایجاد سرگیجه شوند.
عصب وستیبولار همان عصبی است که سیگنال‌های عصبی مربوط به حس تعادل را از گوش داخلی دریافت می‌کند و به مغز می‌فرستد. به عفونت و التهاب این عصب، نوریت وستیبولار هم گفته می‌شود.
علت ایجاد نوریت وستیبولار در بیشتر موارد نوعی ویروس است. این بیماری در بیشتر موارد به طور ناگهانی آغاز می‌شود. نوریت وستیبولار بجز سرگیجه ممکن است با علائم زیر همراه باشد:
- منگی
- احساس عدم تعادل
- حالت تهوع
- استفراغ
سرگیجه ناشی از نوریت وستیبولار به طور معمول، ظرف چند ساعت تا چند روز بهتر می‌شود اما بهبود کامل آن ممکن است بین 3 تا 6 هفته طول بکشد.
اگر عفونت و التهاب گوش داخلی عامل ایجاد سرگیجه باشد، بهتر است قدرت شنوایی بیمار هم بررسی گردد. التهاب گوش داخلی به نام لابیرنتیت هم شناخته می‌شود. در بیماری لابیرنتیت به طور معمول، احتمال وقوع سرگیجه و کاهش شنوایی به طور همزمان، وجود دارد. از سایر علائم احتمالی این بیماری باید به تب، گوش درد، وزوز گوش، حالت تهوع و استفراغ هم اشاره کرد.
پیش از لابیرنتیت، به طور معمول، ابتدا یک عفونت ویروسی مانند سرماخوردگی یا آنفلوانزا فرد را درگیر می‌کند. همین ویروس ممکن است به گوش داخلی راه یابد و با عفونی کردن حلزون گوش، لابیرنتیت پدید می‌آید. احتمال این که لابیرنتیت به دلیل یک عفونت ناشی از باکتری شکل بگیرد هم وجود دارد؛ اما احتمال آن بسیار کم است.
آیا بین سرگیجه و گوش میانی ارتباطی وجود دارد؟ پاسخ مثبت است. عفونت گوش میانی هم می‌تواند به ایجاد سرگیجه منتهی شود. گاهی ترشحات ناشی از عفونت گوش میانی در پشت پرده گوش همچنان باقی می‌مانند. ادامه تجمع این ترشحات غیر طبیعی در گوش میانی ممکن است با سرگیجه چرخشی و احساس عدم تعادل همراه باشد.
بیماری منییر
هر گونه تغییر و جابه جایی مایع گوش می‌تواند باعث سرگیجه شود. در بیماری منییر هم تولید بیش از حد طبیعی مایع در گوش داخلی باعث ایجاد علائم گوناگون از جمله سرگیجه می‌شود.
در بیماری منییر به طور معمول، حمله سرگیجه، ناگهانی آغاز می‌شود. این سرگیجه ناگهانی ممکن است برای مدتی نسبتا طولانی، در حد چند ساعت، ادامه یابد.
میگرن
سرگیجه و سردرد شدید احتمال وجود بیماری میگرن را مطرح می‌کند. سردرد میگرن به طور معمول، به صورت نبض دار است و پیشانی یک طرف را درگیر می‌کند. میگرن در افراد جوان بیشتر دیده می‌شود.
آکوستیک نورینوما
این تومور خوش خیم و غیرسرطانی از سلول‌های محافظ عصب شنوایی سرچشمه می‌گیرد. بزرگ شدن تومور آکوستیک نورینوما می‌تواند به عصب شنوایی و عصب تعادلی یا همان عصب وستیبولار فشار وارد کند. بدین ترتیب، امکان وقوع سرگیجه، توام با کاهش شنوایی یا وزوز گوش در این بیماران وجود دارد.
اِم اِس یا مالتیپل اسکلروزیس
این بیماری می‌تواند مناطقی از دستگاه اعصاب مرکزی، یعنی مغز و نخاع، را دچار بیماری و اختلال کارکرد نماید. اگر مناطقی که وظیفه ایجاد تعادل را بر عهده دارند، درگیر شوند، احتمال وقوع سرگیجه در بیمار بسیار زیاد خواهد بود.
سکته مغزی
در شرایط خاصی، اگر سکته مغزی باعث مرگ سلول‌های موجود در ناحیه خاصی از مغز شود که حفظ تعادل بدن را بر عهده دارد، می‌تواند باعث ایجاد سرگیجه شود.
تومور مغزی
اگر تومور مغزی در ناحیه مخچه یا در قاعده جمجمه قرار داشته باشد، احتمال وقوع سرگیجه به دلیل این تومور بسیار زیاد است.
ضربه به سر
گاهی اوقات پس از وارد شدن ضربه به سر به عنوان نمونه، به دنبال یک تصادف، سرگیجه آغاز می‌شود. اگر پس از ضربه به سر، فرد احساس سرگیجه یا منگی دارد، بهتر است تحت نظارت پزشکی قرار گیرد و برای بررسی دقیق تر به یک مرکز پزشکی مراجعه نماید.
ضربه به سر می‌تواند علت سرگیجه و سنگینی سر باشد.
سرگیجه به دنبال مصرف برخی داروها
عارضه جانبی برخی از داروها، سرگیجه است. عارضه جانبی فقط در درصد از کمی از مصرف کنندگان یک دارو پیش می‌آید. اگر فردی به دنبال مصرف یک دارو دچار سرگیجه شود، بهتر است ابتدا بررسی کند که آیا سرگیجه در فهرست عوارض جانبی آن دارو، قرار دارد.
حتی اگر بیمار مطمئن باشد که سرگیجه به سبب مصرف یک دارو به وجود آمده است، تباید آن دارو را خودسرانه قطع کند. در این موارد، بهتر است با پزشک معالج یا در صورت عدم دسترسی به او، با دکتر داروساز در داروخانه‌های معتبر مشورت شود. قطع برخی داروها به صورت ناگهانی با مشکلاتی همراه است. از سوی دیگر، شاید لازم باشد حتما به جای داروی عارضه دار یک داروی جایگزین تجویز شود.
درمان سرگیجه گوش داخلی چیست؟
سرگیجه گوش داخلی که به عنوان سرگیجه محیطی یا سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش خیم (BPPV) نیز شناخته می‌شود، یک نوع سرگیجه شایع است که در اثر اختلال در گوش داخلی ایجاد می‌شود. درمان التهاب گوش داخلی و سرگیجه، معمولاً شامل یک سری مانورهای تغییر موقعیت به نام روش‌های تغییر موقعیت کانالی است. هدف از این روش‌ها جابجایی کریستال‌های کلسیم جابجا شده (اتوکونیا) در گوش داخلی است که اعتقاد بر این است که علت علائم سرگیجه است. متداول ترین روش تغییر موقعیت کانال مانور Epley نامیده می‌شود.
در اینجا یک مرور کلی از روند درمان التهاب گوش داخلی و سرگیجه وجود دارد:
تشخیص
اولین قدم تأیید تشخیص BPPV، از طریق یک تاریخچه پزشکی کامل، معاینه فیزیکی و احتمالاً آزمایشات اضافی مانند مانور Dix-Hallpike یا ویدیونیستاگموگرافی است.
روش‌های تغییر موقعیت کانال
مانور Epley یک تکنیک پرکاربرد برای درمان BPPV است. این تکنیک شامل یک سری حرکات سر است، که هدف آن جابجایی ذرات منتقل شده، به خارج از کانال نیم دایره‌ای آسیب دیده و به ناحیه‌ای از گوش داخلی است که در آن علائم ایجاد نمی‌کند. این روش معمولاً توسط یک متخصص گوش و حلق و بینی یا یک فیزیوتراپیست با تخصص در توانبخشی دهلیزی انجام می‌شود.
تمرینات خانگی
پس از جلسه درمانی اولیه، ممکن است به بیمار آموزش داده شود که تمرینات خاصی را در خانه انجام دهد تا به جابجایی اتوکونیا کمک بیشتری کند. این تمرینات معمولاً شامل حرکات سر و بدن است که به حرکت کریستال‌ها در موقعیت صحیح کمک می‌کند. متخصص گوش دستورالعمل‌های دقیقی در مورد نحوه انجام این تمرینات بطور ایمن و موثر ارائه میدهد.
پیگیری
قرار ملاقات‌های بعدی ممکن است برای نظارت بر پیشرفت و تعیین اینکه آیا جلسات درمانی یا تمرینات بیشتری مورد نیاز است یا خیر، برنامه ریزی شود. در برخی موارد، در صورت تداوم یا عود علائم، ممکن است به روش‌های دیگری برای تغییر موقعیت کانال نیاز باشد.
توجه به این نکته مهم است که در حالی که روش‌های جابجایی کانال برای اکثر موارد BPPV بسیار مؤثر است، اما پاسخ‌های فردی به درمان ممکن است متفاوت باشد. در برخی موارد، ممکن است دارو برای کمک به مدیریت علائم یا شرایط زمینه‌ای که به سرگیجه کمک می‌کنند، تجویز شود. توصیه می‌شود برای تشخیص دقیق و برنامه درمانی مناسب، با یک متخصص گوش که در زمینه اختلالات دهلیزی تخصص دارد، مشورت کنید.
آیا استرس باعث ایجاد سرگیجه می‌شود؟
استرس می‌تواند باعث بدتر شدن سرگیجه بشود اما استرس به تنهایی نمی‌تواند سرگیجه به وجود بیاورد. استرس ممکن است احتمال وقوع برخی از بیماری‌های عامل سرگیجه مانند سکته مغزی را بیشتر کند اما به خودی خود، نمی‌تواند عامل ایجاد سرگیجه باشد.
علت سرگیجه در رختخواب یا سرگیجه هنگام بلند شدن از خواب چیست؟
اگر فردی با حرکت دادن سر در رختخواب دچار سرگیجه شود و این حالت تداوم داشته باشد، ممکن است دچار سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم شده باشد. همان طور که در بخش‌های پیشین گفتیم در این بیماری حرکت ناگهانی سر مانند حرکت سر هنگام غلت زدن در خواب، باعث ایجاد حملات ناگهانی و کوتاه سرگیجه می‌شود.
بیماری سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم گاهی فقط یک گوش فرد را درگیر می‌کند. در این حالت، فقط چرخش سر به یک سمت خاص باعث سرگیجه می‌شود. اگر سرگیجه در رختخواب با چرخش سر به یک سمت خاص به وجود می‌آید، احتمال ابتلا به این بیماری بسیار زیاد است. بهتر است برای مداوای این بیماری به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه شود.
اگر هنگام بلند شدن از خواب خود فرد یا همه چیز در اطراف او به طور کاذب، در حال چرخش یا حرکت است، یعنی این فرد با بلند شدن از خواب دچار سرگیجه می‌شود. شایع ترین علت بروز این حالت، بیماری سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم است.
اما گاهی هنگام برخاستن از جای خود، افراد احساس سرگیجه می‌کنند. بیماری سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم شایع‌ترین علت سرگیجه هنگام بلند شدن هم به حساب می‌آید.
در این جا خوب است یادآوری کنیم که برخی از افراد هنگام بلند شدن از خواب دچار منگی هستند، نه سرگیجه. این افراد در سر خود احساس سنگینی یا سبکی می‌کنند و احساس کاذب چرخش یا حرکت ندارند. این حالت به سرگیجه ارتباطی ندارد.
علت‌های منگی هنگام بلند شدن از خواب بسیار متفاوت هستند. کمبود آب بدن و کاهش قند خون از مهم‌ترین دلایلی هستند که باعث حس منگی در اولین دقایق بیداری افراد می‌شوند. گاهی اوقات مصرف برخی از داروها به خصوص داروهای ضدافسردگی، ضد صرع و کاهش دهنده فشار خون ممکن است با احساس منگی در هنگام بیدار شدن از خواب همراه باشند.
علت سرگیجه ناگهانی در سن بالا
شایان ذکر است حدود هفتاد درصد افراد مبتلا به سرگیجه بالای 65 سال سن دارند. در این افراد عضلات ضعیف‌تر هستند و مشکلات استخوانی بیش از سنین جوانی خودنمایی می‌کند. به این مشکلات فهرست زیر را هم باید اضافه کرد:
- اختلالات بینایی
- مشکلات عروقی و خون رسانی
- مصرف تعداد زیاد داروها و احتمال عوارض یا تداخل آنها
- کم تحرکی و زندگی بدون تحرک کافی
به طور کلی، وقتی صحبت از سرگیجه به میان می‌آید، فکرها به سمت مشکلات گوش، به ویژه اختلالات گوش داخلی کشیده می‌شود. هر چه سن بیمار بیشتر باشد، نقش سایر عوامل در ایجاد سرگیجه افزایش می‌یابد.
شایع ترین علت سرگیجه ناگهانی در سن بالا هم بیماری سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم است. مشکلات گوش داخلی مهم‌ترین عامل ایجاد این بیماری به شمار می آید. با وجود این، نباید سایر علل سرگیجه را ندیده گرفت. همه عللی که در بالا برای سرگیجه عنوان شد می‌توانند در یک فرد سالمند هم سرگیجه ایجاد کنند.
انواع سرگیجه
انواع سرگیجه عبارت اند از:
سرگیجه محیطی
این نوع سرگیجه با مشکلاتی در گوش داخلی، به‌ویژه هزارتوی دهلیزی مرتبط است. شرایطی که ممکن است باعث سرگیجه محیطی شوند عبارتند از:
سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش خیم (BPPV)
زمانی رخ میدهد که کریستال‌های ریز کلسیم (کانالیت‌ها) در گوش داخلی جابجا شوند و اندام‌های تعادل گوش داخلی را به‌طور نامناسب تحریک کنند.
نوریت دهلیزی
التهاب عصب دهلیزی که اغلب در اثر عفونت ویروسی ایجاد می شود.
لابیرنتیت
التهاب گوش داخلی که اغلب به دلیل عفونت ویروسی یا باکتریایی رخ میدهد.
سرگیجه مرکزی
این نوع سرگیجه مربوط به مشکلات سیستم عصبی مرکزی، به‌ویژه ساقه مغز یا مخچه است. شرایطی که ممکن است باعث سرگیجه مرکزی شوند عبارتند از:
سرگیجه مرتبط با میگرن
سرگیجه می‌تواند جزء برخی از میگرن‌ها باشد.
بیماری منیر
اختلال در گوش داخلی که شامل ترکیبی از سرگیجه، کاهش شنوایی، وزوز گوش (زنگ در گوش) و احساس پری در گوش آسیب دیده است.
مولتیپل اسکلروزیس (MS)
یک بیماری خودایمنی است که می‌تواند سیستم عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار دهد و در میان علائم دیگر منجر به سرگیجه شود.
سرگیجه سرویکوژنیک
این نوع سرگیجه مربوط به مسائل مربوط به گردن یا ستون فقرات گردنی است. ممکن است ناشی از مشکلاتی مانند اسپوندیلوز گردن یا آسیب شلاق باشد.
سرگیجه ناشی از دارو
برخی از داروها می‌توانند به عنوان یک عارضه جانبی باعث سرگیجه شوند.
سرگیجه مرتبط با اضطراب
اضطراب شدید یا حملات پانیک، گاهی اوقات می‌تواند منجر به احساس سرگیجه شود.
دکتر علی کوهی، فوق تخصص (فلوشیپ) اتولوژی نرواتولوژی (جراحی گوش و قاعده جمجمه) از دانشگاه استنفورد آمریکا هستند. راه‌های ارتباطی با ایشان:
تلفن: 02188884831 – 09398772480
آدرس پیج اینستاگرام: drkouhi
آدرس مطب: تهران خیابان ولیعصر بالاتر از پارک ساعی نبش خیابان دوم گاندی ساختمان پزشکان دی طبقه ششم
همچنین از طریق سایت ایشان، می‌توانید بصورت آنلاین نوبت ویزیت بگیرید:
تفاوت ترس از ارتفاع و سرگیجه
متاسفانه واژه سرگیجه در صحبت‌های روزمره گاهی به اشتباه برای سایر موارد به کار می‌رود. کسانی که دچار ترس از ارتفاع هستند یا در اصطلاح پزشکی آکروفوبیا (acrophobia) دارند، دچار اضطراب و منگی ناشی از آن می‌شوند، نه سرگیجه.
مبتلایان به ترس از ارتفاع وقتی در یک جای بلند قرار می‌گیرند، در صورتی که به پایین نگاه بیندازند، دچار احساس وحشت و اسضطراب فراوان می‌شوند. این احساس با منگی و سبکی سر ممکن است همراه باشد. ترس از ارتفاع جزو عوامل ایجاد سرگیجه قرار ندارد.
آیا سرگیجه خطرناک است؟
سرگیجه تعادل شخص را تهدید می‌کند و به همین دلیل، احتمال سقوط در مبتلایان به سرگیجه بسیار بالاست. سرگیجه خطرناک است از این جهت که می‌تواند باعث سقوط فرد شود.
تشخیص سرگیجه
توضیحات بیمار درباره علامت سرگیجه و عامل ظهور آن نقش مهمی در تشخیص سرگیجه توسط پزشک معالج دارد. پزشک ممکن است علاوه بر پرسش‌هایی که مطرح می‌کند، آزمایش‌ها و تست‌هایی را برای رسیدن به تشخیص بیماری عامل سرگیجه در خواست نماید.
در زیر، فهرستی از مهم‌ترین پرسش‌هایی که پزشک در مورد سرگیجه از بیمار می پرسد، تهیه شده است:
- توضیح کامل چگونگی نخستین حمله علائم برای تشخیص، اهمیت زیادی دارد. این که آیا این علائم بیشتر مربوط به سنگینی سر یا سبکی سر بوده یا یک سرگیجه واقعی بوده که با احساس کاذب چرخش یا حرکت توام بوده است.
- سایر علائمی که همراه با سرگیجه وجود دارد اهمیت زیادی دارد. به عنوان نمونه، تهوع، استفراغ، کاهش شنوایی، وزوز گوش یا احساس پری در گوش
- چند وقت یک بار سرگیجه اتفاق می‌افتد و هر بار چه مدت طول می‌کشد؟
- آیا سرگیجه انجام فعالیت‌های روزمره را با اختلال مواجه کرده است؟ به عنوان نمونه، آیا هنگام بروز سرگیجه بیمار می‌تواند راه برود؟
- آیا هیچ محرکی وجود دارد که عامل آغاز سرگیجه یا تشدید آن باشد؟ مانند حرکت ناگهانی سر به یک سمت
- چه چیزی سرگیجه و سایر علائم همراه آن را بهبود می‌بخشد؟
معاینات لازم هنگام تشخیص سرگیجه
پزشک برای سنجش و ارزیابی وجود سایر علائمی که هر یک از بیماری‌های فوق ممکن است ایجاد کنند، معاینات کاملی انجام میدهد. معاینه کامل گوش و معاینات چشم از جهت حرکات غیرارادی که به آن نیستاگموس گفته می‌شود، اهمیت فراوانی دارد.
انجام معاینات مربوط به حفظ تعادل، یکی از اجزای مهم معاینات پزشکی مربوط به تشخیص سرگیجه به شمار می‌رود. پزشک ممکن است با درخواست انجام حرکات سریع توسط بیمار، تلاش نماید تا سرگیجه را تحریک و ایجاد نماید.
در این حالت، پزشک از بیمار می‌خواهد که روی تخت معاینه بنشیند. سپس از وی می‌خواهد با سرعت زیاد بخوابد. شاید این کار را برای خوابیدن در جهت‌های مختلف هم درخواست کند یا آن را با حرکات ناگهانی سر توام نماید.
آزمایش‌ها و تست‌های لازم برای تشخیص سرگیجه
ممکن است لازم باشد برای تشخیص علت سرگیجه، تست‌هایی روی بیمار انجام شود. با برخی از این آزمایش‌ها آشنا می‌شویم.
شنوایی سنجی
اگر بیمار اظهار نماید که از وزوز گوش یا کاهش شنوایی هم رنج می‌برد، پزشک تست شنوایی سنجی درخواست خواهد کرد. این تست به طور معمول، توسط کارشناس شنوایی سنجی به انجام می‌رسد.
در این تست، صداهایی با شدت و فرکانس متفاوت از راه هدفون برای بیمار پخش می‌شود. بیمار هر کدام را که بشنود، باید اعلام نماید. بدین تریتب، توانایی سیستم شنیداری بیمار در شنیدن اصوات گوناگون مشخص می‌شود.
ویدیونیستاگموگرافی
برای این که علامت نیستاگموس (حرکات غیرارادی چشم) با دقت بیشتری مورد مطالعه قرار گیرد، این تست شاید درخواست شود. مشاهده نیستاگموس نشان میدهد که اختلالی در یکی از اعضای موثر در حفظ تعادل بدن وجود دارد.
در طول این تست، عینک مخصوصی روی چشم بیمار قرار داده می‌شود. سپس از بیمار خواسته می‌شود به نقاط ثابت یا متحرک خاصی نگاه کند. در عینک‌ها دوربین‌های فیلمبرداری طوری قرار گرفته است که حرکات چشم‌ها را ضبط می‌کند.
تست دیگری هم برای بررسی نیستاگموس وجود دارد که به آن الکترونیستاگموگرافی گفته می‌شود. در این تست خبری از عینک و فیلمبرداری نیست بلکه سیم‌هایی به اطراف چشم بیمار متصل می‌شود تا فعالیت الکتریکی عضلات حرکت دهنده چشم را ثبت نماید.
تست کالریک
در این آزمایش، آب یا هوای گرم یا سرد برای مدت سی ثانیه در یک گوش فرستاده می‌شود. تغییر دما عضو مسوول حفظ تعادل در گوش فرد را تحریک می‌کند. پزشک متخصص گوش و حلق و بینی بر اساس واکنش‌های بیمار به این تست، وضعیت دستگاه حفظ تعادل فرد را ارزیابی می‌نماید.
تست کالریک دردناک نیست اما احساس منگی در طول انجام این تست طبیعی است. در برخی از افراد این حالت منگی ممکن است تا دقایقی پس از پایان تست ادامه یابد.
پوسچروگرافی (posturography)
با دستگاه خاصی، این تست تعادل روی فرد صورت می‌پذیرد. این تست اطلاعات بسیار ارزنده‌ای به پزشک میدهد که نشان میدهد فرد برای حفظ تعادل خود تا چه اندازه از بینایی، از حس موقعیت فضایی (حس از موقعیت پاها و مفاصل)، و از سیگنال‌های تعادلی فرستاده شده از گوش داخلی استفاده می‌کند.
این تست برای برنامه ریزی اقدامات بازتوانی و پایش پیشرفت درمان بیمار بسیار سودبخش است.
تصویربرداری پزشکی از سر
در صورت شک پزشک معالج به برخی از تشخیص‌های خاص مانند آکوستیک نورینوما، امکان دارد اسکن از سر درخواست شود. ام آر آی و سی تی اسکن دو نوع متداول تصویربرداری پزشکی در چنین مواردی هستند.
در ام آر آی برای تصویربرداری از میدان مغناطیسی قوی و امواج با فرکانس رادیویی استفاده می‌شود. در سی تی اسکن از اشعه ایکس برای تهیه تصاویر دقیق از درون جمجمه بهره برداری می‌گردد.
درمان سرگیجه
روش مداوای سرگیجه به شدت آن و علت ایجاد کننده آن بستگی دارد.
در هنگام وقوع حمله سرگیجه، دراز کشیدن در یک اتاق تاریک و ساکت می‌تواند باعث کاهش احساس تهوع و چرخش شود. برخی از داروها هم می‌توانند باعث کاهش حس ناخوشایند این علائم شوند.
اضطراب سرگیجه را بدتر می‌کند. دور شدن از محیط های پر استرس می‌تواند باعث کاهش شدت سرگیجه و سایر علائم همراه شود.
توانبخشی دهلیزی: این یک نوع فیزیوتراپی است، که بر تمرینات و تکنیک‌هایی برای بهبود تعادل و کاهش سرگیجه تمرکز دارد. اغلب برای سرگیجه ناشی از اختلالات دهلیزی یا مشکلات گوش داخلی توصیه می‌شود.
تغییر سبک زندگی: برخی از اصلاحات سبک زندگی، می‌تواند به مدیریت سرگیجه کمک کند. اینها ممکن است شامل اجتناب از محرک‌هایی مانند کافئین، الکل و تنباکو، هیدراته ماندن (تغذیه سالم)، خواب کافی و تمرین تکنیک‌های کاهش استرس باشد.
مانورهای تغییر موقعیت کانال (برای BPPV): BPPV اغلب با مانورهای خاص تغییر موقعیت کانال مانند مانور Epley یا مانور Semont درمان می‌شود. هدف این مانورها قرار دادن کریستال های کلسیم (اتوکونیا) در گوش داخلی برای کاهش علائم سرگیجه است.
داروها: در موارد خاص، ممکن است داروهایی برای تسکین علائم یا کاهش التهاب مرتبط با اختلالات گوش داخلی تجویز شود. داروهایی مانند سرکوب‌کننده‌های دهلیزی (مانند مکلیزین) یا داروهای ضد تهوع (مانند پرومتازین)، می‌توانند به مدیریت علائم در طول حملات حاد کمک کنند.
درمان بیماری منیر: بیماری منیر یک بیماری مزمن است که ممکن است نیاز به مدیریت طولانی مدت داشته باشد. گزینه های درمانی ممکن است شامل رژیم غذایی کم سدیم، دیورتیک ها، توانبخشی دهلیزی و در موارد شدید، مداخلات جراحی باشد.
داروها برای شرایط خاص: برخی از بیماری های گوش داخلی ممکن است به داروها یا درمان های خاصی نیاز داشته باشند. به عنوان مثال، نوریت دهلیزی ممکن است با داروهای ضد ویروسی (اگر ناشی از عفونت ویروسی باشد) و کورتیکواستروئیدها برای کاهش التهاب درمان شود.
برای تشخیص دقیق و برنامه درمانی مناسب، مشورت با یک متخصص گوش، حلق و بینی یا متخصص مغز و اعصاب بسیار مهم است. رویکرد درمانی بر اساس شرایط خاص، شدت علائم و سلامت کلی فرد متفاوت خواهد بود. بنابراین از خود تشخیصی و خوددرمانی اجتناب کنید؛ زیرا ممکن است منجر به مدیریت ناکارآمد مشکل زمینه‌ای شود.
علت سرگیجه و سنگینی سر
سرگیجه و سنگینی سر، می‌تواند توسط طیف وسیعی از عوامل فیزیولوژیکی و روانی ایجاد شود. علل فیزیولوژیکی اغلب شامل اختلال در تعادل و سیستم‌های تعادلی بدن است. یکی از شایع‌ترین دلایل، مشکلات گوش داخلی مانند سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش خیم (BPPV)، عفونت‌های گوش داخلی، لابیرنتیت و بیماری منییر است که می‌توانند باعث سرگیجه و احساس سنگینی در سر شوند. سایر علل فیزیولوژیکی ممکن است شامل فشار خون پایین، کم آبی، کم خونی یا مشکلات گردش خون باشد. وقتی مغز خون کافی دریافت نمی‌کند، می‌تواند منجر به سبکی سر و احساس سنگینی شود.
عوامل روانشناختی نیز می‌توانند نقش مهمی ایفا کنند. اضطراب، استرس و حملات پانیک، می‌توانند باعث سرگیجه به دلیل تهویه بیش از حد و تغییر در جریان خون شوند. علاوه‌براین، شرایطی مانند میگرن و سردردهای تنشی ممکن است با سرگیجه و سنگینی سر به‌عنوان علائم همراه ظاهر شوند.
داروها، به‌ویژه آنهایی که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می‌گذارند، همچنین می‌توانند باعث سرگیجه و احساس سنگینی سر شوند. در صورت تداوم یا بدتر شدن این علائم، برای تعیین علت اصلی و دریافت درمان مناسب، ضروری است که با یک متخصص گوش مشورت کنید. تشخیص و مدیریت صحیح می‌تواند به کاهش این احساسات ناراحت کننده و بهبود کلی کمک کند.
درمان سرگیجه ناشی از عفونت و التهاب گوش داخلی (لابیرنتیت)
در بیشتر موارد، لابیرنتیت ناشی از یک عفونت ویروسی است. این عفونت ویروسی به طور کلی، خود به خود بهبود می‌یابد. در موارد نادر، ممکن است باکتری علت وقوع لابیرنتیت باشد. در این موارد، تجویز آنتی بیوتیک مفید است.
در صورت بروز کم شنوایی یا ناشنوایی یک طرفه باید فوری به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه کرد. درمان فوری و اورژانس برای حفظ شنوایی در بیماران مبتلا به لابیرنتیت لازم است.
یکی از کارهایی که برای درمان لابیرنتیت به کار می‌رود، تمرینات بازتوانی تعادلی است. حتما بیمار برای بهبود سریع‌تر و دریافت درمان باید به پزشک مراجعه نماید.
درمان سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم
این بیماری پس از هفته‌ها یا ماه‌ها ممکن است خود به خود خوب شود. با وجود این، امکان عود سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم وجود دارد.
یک مانور خاص، یا مجموعه حرکتی ویژه، وجود دارد که انجام آن می‌تواند باعث درمان سرگیجه ناگهانی موقعیتی خوش خیم شود. برای دریافت این درمان و بهبود سریع‌تر بهتر است به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه شود.
درمان سایر موارد سرگیجه
اگر سرگیجه به دلیل وجود یک بیماری یا شرایط خاص وجود دارد، باید روی درمان عامل ایجادکننده سرگیجه متمرکز شد. در طول مدت زمانی که درمان عامل ایجاد کننده ادامه دارد، با تجویز برخی داروها می توان سرگیجه را کنترل کرد.
دکتر علی کوهی دانش آموخته رشته فوق تخصصی جراحی گوش و حلق و بینی از دانشگاه استنفورد آمریکا آماده درمان بیماران مبتلا به سرگیجه در کلینیک خود واقع در تهران هستند.
مراقبت های بیماران سرگیجه
در این نوشتار مهم‌ترین موارد که در سبک و شیوه زندگی بیماران مبتلا به سرگیجه باید رعایت شود، مرور خواهد شد. رعایت برخی موارد و انجام بعضی از کارها به بیماران مبتلا به سرگیجه کمک می‌کند که علامت آنها بهتر کنترل شود و علائم کمتری را تجربه نمایند.
آیا ورزش و فعالیت بدنی به ویژه حرکات ایروبیک برای بیماران مبتلا به سرگیجه ضرر دارد؟
ورزش و فعالیت بدنی به ویژه ورزش‌های هوازی یا همان حرکات ایروبیک نه تنها برای بیماران مبتلا به سرگیجه ضرر ندارد بلکه در بیشتر موارد به این بیماران کمک می کند که تعادل خود را بهتر حفظ کنند و در واقع، حفظ تعادل در این بیماران را تقویت می نماید.
البته در دوران حاد حملات سرگیجه و در رزوهای نخستین پس از حملات ممکن است انجام ورزش بسیار دشوار باشد. در چنین روزهایی لزومی به انجام ورزش نیست. ورزش در مورد سرگیجه مزمن و سرگیجه تحت درمان، به بهبود علائم بیماران و تقویت تعادل کمک می کند.
افراد مبتلا به سرگیجه چه غذایی بخورند و چه غذایی نخورند؟
رژیم غذایی در بیماران مبتلا به سرگیجه اهمیت فراوانی دارد. رژیم غذایی این بیماران باید متعادل یا به اصطلاح بالانس باشد. در رژیم غذایی متعادل از مواد غذایی متنوع و متناسبی استفاده می شود. وجود نظم در غذا خوردن بیماران مبتلا به سرگیجه بسیار مهم است. گرسنگی طولانی و وعده های نامنظم (عدم توجه به زمان مناسب غذا خوردن) علائم این بیماران را افزایش می دهد. این چنین بی نظمی هایی در غذا خوردن ممکن است تعداد حملات سرگیجه در بیماران را بیشتر نماید.
آیا افرادی که سرگیجه دارند نباید نمک بخورند؟
همه بیماران مبتلا به سرگیجه لازم نیست مصرف نمک خود را محدود نمایند. بیماری زمینه ایِ فرد تعیین می کند که مصرف نمک چگونه باید باشد. بهتر است در این مورد بیمار حتما از پزشک معالج سوال کند. محدود کردن مصرف نمک در افراد مبتلا به بیماری منییر، یا بیماری هیدروپس به کاهش علائم فرد کمک خواهد کرد.
آیا خواب در کنترل سرگیجه نقشی دارد؟
خواب منظم به کنترل بهتر سرگیجه در این بیماران کمک می کند. میزان نامناسب خواب (هم خواب زیاد، هم خواب کم، هر دو) می تواند باعث تحریک علائم سرگیجه شود. هر بیمار باید در ساعات منظم آن میزان خواب را داشته باشد که به سلامت وی کمک می کند.
استرس و سرگیجه با هم چه ارتباطی دارند؟
کاهش استرس های بی مورد برای کنترل علامت سرگیجه بسیار مفید است. سرگیجه هر بیمار ممکن است محرک های خاص خود را داشته باشد. بنابراین اگر بیماری حس می کند که با یک غذایی یا با یک اتفاقی دچار سرگیجه می شود، باید سعی کند آن را شناسایی و از آن اجتناب نماید. استرس یکی از این عوامل است.
نوشیدن آب زیاد به کنترل سرگیجه کمک می نماید. چرا؟
مصرف آب کافی و پر آب بودن بدن به کارکرد طبیعی دستگاه تعادلی بدن کمک می نماید و حفظ تعادل بدن را بهتر میسر می سازد. به همین دلیل به افراد مبتلا به بیماری سرگیجه توصیه می شود که روزی دستکم هشت و گاهی ده لیوان آب حتما بنوشند.
قهوه برای سرگیجه خوب است یا بد؟
کافئین زیاد ممکن است برای بیماران مبتلا به میگرن مفید باشد و بروز سردرد در این افراد را کمتر نماید. با وجود این، مصرف زیاد کافئین علائم تعادلی و سرگیجه بیمار را بدتر می کند. در نتیجه بهتر است هر بیمار به طور انفرادی آزمایش کند که بدنش به مصرف زیاد کافئین مانند نوشیدن زیاد قهوه و چای چگونه پاسخ می دهد.
اگر بیمار با مصرف کافئین دچار سردرد یا سرگیجه می شود طبیعی است که توصیه می شود مصرف چنین موادی را کاهش دهد. این بیماران می توانند همچنان نوشیدنی های بدون کافئین میل نمایند. اگر بیمار به نوشیدن قهوه تمایل دارد، توصیه می شود قهوه بدون کافئین بنوشد. روی این قهوه ها واژه decafeinated یا مخفف آن DECAF نوشته شده است. مصرف این انواع قهوه در سرگیجه نقشی ایفا نمی نمایند.
کدام ویتامین یا املاح معدنی برای کنترل سرگیجه مفید است؟
مصرف مکمل منیزیم به ویژه منیزیم سیترات روزانه 400 میلی گرم و همچنین روزانه 400 میلی گرم از ویتامین ب 2 یا ریبوفلاوین به طور معمول به افراد مبتلا به سرگیجه کمک می کند که علائم کمتری داشته باشند. بسیاری از بیماران دچار سرگیجه به ویژه افرادی که دچار میگرن وستیبولر هستند با مصرف این مکمل ها بهبودی بیشتری را گزارش می نمایند. مصرف منیزیم در برخی افراد شاید با عوارض گوارشی همراه باشد. در این صورت بهتر است
بیمار برای آغاز مصرف منیزیم، مقدار کمی روزانه استفاده کند و به تدریج مقدار مصرف آن را افزایش دهد. مصرف ریبوفلاوین باعث تغییر رنگ ادرار خواهد شد که امری طبیعی به شمار می آید و جای نگرانی ندارد.
آیا بیماران مبتلا به سرگیجه اجازه دارند رانندگی نمایند؟
این بیماران باید در مورد رانندگی احتیاط به خرج دهند. در فازی که بیمار علائم کنترل نشده دارد و سرگیجه مکرر را تجربه می کند، شاید بهتر باشد که از رانندگی صرف نظر نماید. علت این امر واضح است: اگر بیمار حین رانندگی دچار سرگیجه شود، ممکن است شرایط بسیار خطرناکی پیش بیاید و بیمار نتواند خودرو را به درستی کنترل نماید و این امر باعث ایجاد خطراتی جدی شود.
یادداشت علائم چه کمکی به کنترل سرگیجه می نماید؟
ثبت علائم تعادلی به این بیماران کمک می کند که بیماری خود را بهتر بشناسند و با آن سازگاری بهتری پیدا کنند. بیمار باید وضعیت تعادلی و حملات سرگیجه را در یک جا مانند یک دفترچه یا یک فایل ثبت نماید. روز و تاریخ، ساعت بروز حمله سرگیجه، کیفیت و چگونگی سرگیجه به طور دقیق، سایر علائم همراه آن، طول مدت زمان سرگیجه و اتفاقات پیش از سرگیجه از مهم ترین مواردی به شمار می روند که باید در مورد علائم تعادلی ثبت شوند.
به عنوان نمونه، آیا پیش از سرگیجه ورزش کرده، غذای خاصی خورده، یا بی خوابی، یا استرس داشته است. یادداشت این موارد به فرد کمک می کند بیماری را بهتر بشناسد و سرگیجه را راحت تر کنترل نماید. شاید این لیست علائم در کوتاه مدت کمکی نکند اما یادداشت علائم در مدت سه تا شش ماهه به کنترل سرگیجه کمک شایان توجهی می نماید.
با مصرف دارو و آغاز درمان انتظار آن را نداریم که بیماری به سرعت مداوا شود و سرگیجه برطرف گردد. اما انتظار می رود در فواصل سه تا شش ماهه به تدریج بیمار سرگیجه کمتر با فواصل زمانی بیشتر داشته باشد. این دفترچه یادداشت به پایش بهتر بیمار و علائم او از این نظر کمک خواهد کرد.
بازتوانی تعادلی یا VRT چیست؟ آیا فایده ای برای کاهش سرگیجه دارد؟
علاوه بر همه درمان ها و مواردی که تا این جا به آنها اشاره شد، یک درمان مهم برای مبتلایان به سرگیجه بازتوانی تعادلی یا به زبان انگلیسی vestibular rehabilitation است. در بسیاری از موارد پس از کنترل بیماری با دارو و اقدامات حمایتی، لازم است که با بازتوانی تعادلی، به بیماران کمک کنیم که ضعف و تنبلی دستگاه تعادلی خود را جبران کنند.
در اوایل، ممکن است انجام برخی حرکات یا رعایت بعضی از توصیه ها در بازتوانی تعادلی برای بیمار دشوار باشد. بدین معنی که وقتی بیمار آنها را به انجام می رساند، احساس عدم تعادل یا سرگیجه خفیفی نماید. تکرار این کارها باعث بهبود تدریجی وضعیت سیستم تعادلی بدن خواهد شد و بیمار شاید کاهش علائم و سرگیجه با انجام این حرکات و توصیه ها خواهد بود.
آیا سرگیجه نشانه عفونت گوش است؟
بله. سرگیجه می‌تواند نشانه عفونت گوش باشد، بخصوص اگر عفونت گوش داخلی را تحت تاثیر قرار دهد. گوش داخلی مسئول حفظ تعادل است و زمانی که عفونی می‌شود، می‌تواند عملکرد طبیعی سیستم دهلیزی را مختل کند و منجر به سرگیجه شود. علائم دیگری که معمولاً با عفونت گوش همراه است عبارتند از درد گوش، تخلیه مایع از گوش، کاهش شنوایی، احساس پری یا فشار در گوش و گاهی تب.
نتیجه گیری
اگر شما یا شخصی که می‌شناسید، دچار سرگیجه مکرر یا مداوم می‌شود، ضروری است که به دنبال مراقبت‌های پزشکی برای تعیین علت زمینه‌ای و دریافت درمان مناسب باشید. یک متخصص گوش می‌تواند یک ارزیابی کامل انجام دهد، سابقه پزشکی فرد را در نظر بگیرد، آزمایش‌های لازم را انجام دهد و مدیریت هدفمند را بر اساس علت خاص سرگیجه ارائه دهد.
دکتر علی کوهی، فوق تخصص گوش، حلق و بینی و قاعده جمجمه از دانشگاه استنفورد آمریکا است که در درمان سرگیجه و عوامل مرتبط با آن، می‌تواند به شما بسیار کمک کند.
4 دیدگاه دربارهٔ «علت سرگیجه و روش‌های درمان سرگیجه»
بازتاب: علائم عفونت گوش - کلینیک جراحی‌های گوش و قاعده جمجمه دکترعلی کوهی
سلام من مدت یکسال میباشدکه دچارحالت عدم تعادل درحین راه رفتن شدم وسه ماه هم میشودکه علایمم تشدیدشده است ۴۲سالمه دوتادندون عفونی دارم که خراب شدن ایاعفونت دندون میتونه باعث سرگیجه بشه من علایمم الان بقدری شدیدترشده که برای راه رفتن هم مشکل دارم نوارقلب واکودارم وسی تی اسکن ازمغزهم شدم نرمال بودن دیگه خسته شدم کلافه شدم نمیدونم مشکلم چیه ایامیتونه علتش ی بیماری لاعلاج مثل سرطان یاایدزباشه؟ باتشکرازتون ممنون میشم راهنماییم کنید
باید معاینه بشین اینطور نمیشه اظهار نظر کرد
عفونت گوش هم بعیدمیدونم داشته باشم شغلم پرسکاریه وهمیشه هم ازگوشی محافظدرحین کاراستفاده میکنم ک درداخل گوش قرارمیگیره اقای دکترتوروخداراهنماییم کنید واقعابیماریم خیلی ازاردهنده شده ی مسافتی که راه میرم دچارسختی توراه رفتن میشم ازهمه کارهاافتادم ممکنه دیگه باادامه این وضعیت حتی نتونم کارکنم چون کارم فیزیکیه وگاهی وقتهاهم سرپاییه حتی نمیتونم برای، مدت زیادسرپاوایسم اینم بگم درحین سرگیجه دچارافزایش ضربان قلب وبی نظمی ضربان قلب میشم نوارقلب واکودادم گفتن مشکلی ندارم حالت تهوع استفراغ وسردردهم ندارم