علائم عفونت گوش چیست؟ + درمان چرکی شدن گوش

با توجه به نوع و شدت علائم عفونت گوش، روش‌های درمان متفاوت است. در موارد خفیف، داروهای ضدالتهاب و مسکن برای کاهش درد تجویز می‌شوند، اما در عفونت‌های شدیدتر ممکن است نیاز به آنتی‌بیوتیک خوراکی یا موضعی باشد. استفاده از کمپرس گرم، خشک نگه‌داشتن گوش و خودداری از وارد کردن اجسام به داخل گوش، در روند بهبود نقش مهمی دارند. همچنین، درمان سریع سرماخوردگی و آلرژی می‌تواند از گسترش عفونت در گوش جلوگیری کند.

درمان زودهنگام عفونت گوش با آنتی‌بیوتیک‌ها، مسکن‌ها و در برخی موارد جراحی می‌تواند، از عوارض جدی‌تر جلوگیری کند؛ بنابراین، در صورت مشاهده هر یک از این علائم، برای تشخیص دقیق و درمان مناسب به پزشک متخصص مراجعه کنید. در این مطلب از سایت دکتر کوهی، انواع عفونت گوش، علل، علائم، راه‌های تشخیص و مطالب تکمیلی دیگری را به طور کامل بررسی خواهیم کرد.

عفونت گوش چیست؟

پیش از این که درباره علائم عفونت گوش صحبت شود، باید تعریف این بیماری مشخص گردد. استقرار یک عفونت توسط باکتری یا ویروس در هر ناحیه از سه قسمت اصلی گوش (گوش خارجی، میانی یا داخلی) را عفونت گوش می‌نامند. همان‌طور که اشاره شد، عفونت گوش در کودکان بسیار شایع است و به طور معمول، بیماری جدی و خطرناکی نیست و به راحتی قابل درمان است.

طبق گزارش کلینیک مایو (Mayo Clinic)، عفونت گوش میانی یکی از شایع‌ترین دلایل مراجعه کودکان به پزشک است و حدود ۸۰٪ از کودکان حداقل یک‌بار آن را تجربه می‌کنند.

عفونت گوش می‌تواند باعث ایجاد التهاب شود که در بافت‌های مختلف گوش، دردناک است. این التهاب می‌تواند با تولید مقادیر متفاوتی مایع و ترشحات همراه باشد. همچنین همه عوامل عفونی و التهاب حاصل از آن ممکن است با علائم دیگر همراه باشد.

در اکثر مواقع این عفونت‌ها با تجویز دارو قابل کنترل است. یکی دیگر از داروهایی که به طور شایع در بیماران مبتلا به انواع عفونت گوش به صورت بدون نسخه از داروخانه تهیه می‌شود و البته پزشکان هم آن را تجویز می‌کنند، ضد دردها و مسکن‌ها هستند.

انواع عفونت گوش، علل و علائم آن

عفونت‌های گوش را می‌توان بر اساس محل قرارگیری در داخل این عضو، به سه نوع اصلی خارجی، میانی و داخلی تقسیم کرد. در این بخش توضیح مفصلی در مورد هر یک از این موارد آمده است.

عفونت گوش خارجی

عفونت گوش خارجی که به عنوان اوتیت خارجی یا “گوش شناگر” نیز شناخته می‌شود، التهاب کانال است؛ یعنی لوله‌ای ‌ای که از گوش خارجی به پرده گوش می‌رسد. این بیماری می‌تواند توسط باکتری‌ها یا قارچ‌ها ایجاد شود و اغلب در اثر قرار گرفتن در معرض آب ایجاد می‌شود که یک محیط مرطوب در گوش ایجاد می‌کند و احتمال ابتلا به عفونت افزایش می‌یابد.

علل عفونت گوش خارجی

عفونت گوش خارجی، می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. در این بخش لیستی جامع از علل احتمالی وجود دارد.

علائم عفونت گوش خارجی

همان طور که در بخش بالا گفته شد، عفونت گوش خارجی در واقع در بخشی از گوش رخ می‌دهد که قابل رویت است. علائم این عارضه به طور معمول به شرح زیر است:

• خارش گوش (در نونهالان هر گونه دست بردن بیش از حد طبیعی به سمت گوش باید والدین را نسبت به مشکلات گوش حساس نماید)
• خارج شدن ترشحات از گوش
• کاهش قدرت شنوایی
• گوش درد (دردی که در ناحیه گوش به واسطه عفونت گوش میانی رخ می‌دهد یک خصوصیت ویژه دارد و با کشیدن گوش یا حرکت دادن لاله گوش میزان درد بیشتر می‌شود)
• بزرگی و دردناک شدن غددلنفاوی (این غدد در سر راه عروق لنفاوی قرار دارند که مایع خارج سلولی درون آن در حرکت است. غدد لنفاوی متورم توسط فرد بیمار قابل تشخیص نیست و در هنگام معاینه پزشک متوجه آنها می‌شود)

در صورت مشاهده هر یک از این علائم در خود یا اطرافیانتان، در اسرع وقت به یک پزشک متخصص در این زمینه مراجعه کنید.

تشخیص عفونت گوش خارجی

تشخیص عفونت گوش خارجی، معمولاً شامل ترکیبی از معاینه بالینی و در برخی موارد، آزمایش‌های آزمایشگاهی است.

1. تاریخچه پزشکی: اولین قدم، گرفتن شرح حال دقیق پزشکی است. دکتر متخصص درمورد علائم، فعالیت‌های اخیر (مانند شنا کردن یا تمیز کردن گوش) و هرگونه عفونت قبلی در این عضو بدن می‌پرسد.
2. معاینه بالینی: معاینه بالینی یکی از اصلی‌ترین روش‌های تشخیص عفونت گوش خارجی است. در این معاینه، پزشک با استفاده از یک اتوسکوپ، به دقت داخل گوش بیمار را بررسی می‌کند. این ابزار نوری به پزشک امکان می‌دهد تا علائم التهاب، قرمزی، ترشح چرک و سایر نشانه‌های عفونت را مشاهده کند.
3. معاینه فیزیکی: معاینه بصری گوش آسیب دیده، با استفاده از اتوسکوپ، ابزار دستی با عدسی نور و بزرگ‌نمایی انجام می‌شود. در این حالت پزشک متخصص به دنبال علائمی مثل (قرمزی و تورم مجرای گوش، ترشح یا تخلیه از گوش، درد یا ناراحتی و تورم غدد لنفاوی گردن) است. همچنین، پزشک ممکن است فشار ملایمی به لاله گوش و ناحیه اطراف وارد کند تا درد و حساسیت را ارزیابی کند و تشخیص دقیق‌تری از عفونت گوش خارجی انجام دهد.
4. آزمایشات آزمایشگاهی: در برخی موارد، ممکن است پزشک با استفاده از سواب، نمونه‌ای از ترشحات گوش را جمع آوری کند. این نمونه را می‌توان برای کشت و تست حساسیت به آزمایشگاه فرستاد تا باکتری یا قارچ خاصی که باعث عفونت می‌شود شناسایی شود. این به تعیین مؤثرترین درمان آنتی‌بیوتیکی یا ضد قارچی کمک می‌کند.
5. تصویربرداری: در موارد شدید یا پیچیده، متخصص گوش ممکن است مطالعات تصویربرداری مانند سی ‌تی اسکن یا ام‌آر‌آی را برای ارزیابی میزان عفونت درخواست کند؛ به‌ویژه اگر نگرانی‌هایی در مورد انتشار عفونت به خارج از کانال گوش وجود داشته باشد.

عفونت گوش میانی

عفونت گوش میانی که به عنوان اوتیت میانی نیز شناخته می‌شود، فضای پشت پرده گوش را درگیر می‌کند. این عارضه اغلب در نتیجه سرماخوردگی یا عفونت تنفسی رخ می‌دهد و باعث می‌شود گوش میانی پر از مایع شده و توسط باکتری یا ویروس عفونی شود. عفونت گوش میانی به خصوص در کودکان شایع است و معمولاً با درمان دارویی برطرف می‌شود، اما ممکن است دردناک باشد و در برخی موارد ممکن است به آنتی‌بیوتیک نیاز داشته باشد. ^{clevelandclinic}

پژوهشی در مجله پزشکی لنست (The Lancet) نشان داده که درمان به‌موقع عفونت گوش با آنتی‌بیوتیک‌های مناسب می‌تواند خطر عفونت مزمن را تا ۷۵٪ کاهش دهد.

علل عفونت گوش میانی

عفونت گوش میانی می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. در این بخش شایع‌ترین علل ابتلا به این عارضه را بررسی می‌کنیم.

عفونت باکتریایی یا ویروسی: شایع‌ترین علت عفونت گوش میانی، توسط باکتری‌ها (مانند استرپتوکوک پنومونیه، هموفیلوس آنفولانزا) یا ویروس‌ها (مثلاً ویروس‌های سرماخوردگی) رخ می‌دهد.

علائم عفونت گوش میانی (اوتیت مدیا)

علائم عفونت گوش میانی (اوتیت مدیا) می‌تواند شامل موارد زیر باشد: ^ada

• درد شدید در گوش
• تب
• کاهش شنوایی
• بی‌قراری در کودکان
• کشیدن یا مالیدن گوش توسط کودکان
• گریه کردن بیش از حد کودکان
• ترشحات چرکی یا شفاف از گوش
• احساس فشار یا انسداد در گوش
• سرگیجه
• تهوع
• اختلال در تعادل

در صورت بروز این علائم، مراجعه به پزشک ضروری است تا تشخیص و درمان مناسب صورت گیرد. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می‌تواند از بروز مشکلات جدی‌تر جلوگیری کند.

راه‌ های تشخیص عفونت گوش میانی

تشخیص عفونت گوش میانی، معمولاً شامل ترکیبی از سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و گاهی اوقات آزمایش‌های اضافی است. در اینجا مراحل کلیدی در تشخیص عفونت گوش میانی آمده است: ^pennmedicine

1. سابقه پزشکی؛ متخصص گوش با سؤال از شما یا فرزندتان، در مورد علائم و سابقه پزشکی شروع می‌کند. آنها در مورد نشانه‌هایی مانند گوش درد، کاهش شنوایی، تب و هرگونه عفونت اخیر دستگاه تنفسی فوقانی که می‌تواند احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهد، پرس و جو می‌کند.
2. معاینه بدنی؛ متخصص گوش از اتوسکوپ، ابزار دستی با نور، برای معاینه مجرای گوش و پرده گوش استفاده می‌کند. آنها به دنبال علائم عفونت مانند قرمزی، تورم و وجود مایع یا چرک در پشت پرده گوش هستند.
3. تمپانومتری؛ این تست حرکت پرده گوش را در پاسخ به تغییرات فشار هوا اندازه گیری می‌کند. نتایج غیر طبیعی تمپانومتری می‌تواند نشان دهنده مشکلات گوش میانی مانند عفونت باشد.
4. تست تحرک غشای تمپان؛ این آزمایش شامل پف کردن آرام هوا به داخل کانال گوش و مشاهده حرکت پرده گوش است. اگر پرده گوش آن‌طور که باید حرکت نکند، می‌تواند نشان دهنده مشکل گوش میانی باشد.
5. ارزیابی شنوایی؛ کم شنوایی، یکی از علائم شایع عفونت گوش میانی است. پزشک متخصص شما ممکن است شنوایی را با استفاده از چنگال تنظیم، شنوایی سنجی یا سایر تست‌های شنوایی ارزیابی کند.
6. تمپانوسنتز؛ در برخی موارد، به خصوص اگر عفونت شدید باشد، ممکن است نمونه‌ای از مایع پشت پرده گوش برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی جمع‌آوری شود تا باکتری یا ویروس خاص عامل عفونت شناسایی شود.
7. تصویربرداری؛ گاهی ممکن است سی تی اسکن یا MRI برای ارزیابی وسعت عفونت یا رد سایر مسائل مانند مشکلات ساختاری تجویز شود.

عفونت گوش داخلی

عفونت گوش داخلی که به عنوان لابیرنتیت یا اوتیت داخلی نیز شناخته می‌شود، می‌تواند بر تعادل و مکانیسم‌های شنوایی در گوش داخلی تأثیر بگذارد و منجر به علائمی مانند سرگیجه، حالت تهوع، کاهش شنوایی و گاهی اوقات حتی وزوز گوش (زنگ در گوش) شود. معمولاً در اثر عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی ایجاد می‌شود و می‌تواند کاملاً ناراحت کننده باشد، اما معمولاً با دارو و استراحت قابل درمان است. ^medicinenet

علل ابتلا به عفونت گوش داخلی

عفونت در گوش داخلی به علل متفاوت و زیادی بروز می‌کند که در ادامه هر یک از این دلایل را به طور کامل برای شما شرح می‌دهیم.

• عفونت‌های ویروسی: بسیاری از عفونت‌های گوش داخلی، توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شوند، مانند آنفولانزا یا سرماخوردگی که گاهی اوقات می‌توانند به گوش داخلی نیز سرایت کنند. ویروس‌های تب‌خال به ویژه هرپس زوستر نیز، ممکن است منجر به ایجاد این عارضه شوند که از طریق جریان خون وارد گوش داخلی می‌شوند.
• عفونت‌های باکتریایی: عفونت‌های باکتریایی می‌توانند زمانی رخ دهند که باکتری‌ها از قسمت دیگری از بدن مانند مجرای تنفسی یا سینوسی، به گوش داخلی بروند. باکتری‌های رایج مسئول عفونت گوش داخلی شامل استرپتوکوک پنومونیه و هموفیلوس آنفولانزا هستند. عفونت‌های باکتریایی می‌توانند در نتیجه سینوزیت، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی یا حتی شنا در آب آلوده ایجاد شوند.
• عوارض ناشی از عفونت گوش میانی: گاهی اوقات عفونت در گوش میانی، می‌تواند پیشرفت کرده و به گوش داخلی گسترش یابد. این می‌تواند زمانی اتفاق بیفتد که عفونت از طریق پارتیشن استخوانی نازک که گوش میانی را از گوش داخلی جدا می‌کند، به نام پنجره بیضی یا گرد گسترش یابد.
• شرایط زمینه‌ای: شرایطی مانند دیابت یا سینوزیت مزمن، می‌تواند خطر عفونت گوش داخلی را افزایش دهد.
• سایر علل: عفونت گوش داخلی ممکن است توسط عوامل غیر عفونی مانند آلرژی‌ها، بیماری‌های خودایمنی و سموم محیطی ایجاد شود. التهاب یا تحریک ساختارهای گوش داخلی، می‌تواند علائمی مشابه نشانه‌های این نوع عفونت داشته باشد.

بر اساس مطالعه منتشرشده در مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های ایالات متحده (CDC)، خشک نگه داشتن گوش پس از استحمام یا شنا، احتمال بروز عفونت‌های گوش خارجی را تا ۶۰٪ کاهش می‌دهد.

علائم عفونت گوش داخلی یا لابیرنتیت

دو علامت زیر هم در صورت ابتلا به عفونت گوش داخلی دیده می‌شود:

1. سرگیجه؛ در این حالت که به آن سرگیجه حقیقی یا چرخشی هم گفته می‌شود، فرد احساس می‌کند که خودش یا همه چیز در حال چرخش هستند.
2. تهوع

سایر نشانه‌ها و علائم عفونت گوش داخلی یا لابیرنتیت عبارت‌اند از:

• کاهش قدرت شنوایی
• گوش درد
• سردرد
• احساس صدای زنگ در گوش یا وزوز گوش (tinnitus)
• خارج شدن ترشحات گوش
• دو بینی یا تار شدن دید

احتمال کمی وجود دارد که این علائم در نوریت وستیبولار هم دیده شود. اگرچه گزارش شدن چنین علائمی توسط یک فرد ذهن پزشک را بیشتر به سوی عفونت گوش داخلی سوق می‌دهد. در بین علامت‌های متعددی که در فهرست بالا ذکر شده است، دو علامت کاهش قدرت شنوایی و وزوز گوش بیشتر از سایر علامت‌ها شک پزشک را به عفونت گوش داخلی افزایش می‌دهد.

راه‌ های تشخیص عفونت گوش داخلی

تشخیص عفونت گوش داخلی، معمولاً شامل ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایش‌های تشخیصی می‌شود. در ادامه مراحل اصلی برای تشخیص عفونت گوش داخلی توضیح داده شده است.

1. سابقه پزشکی؛ پزشک با گرفتن یک تاریخچه پزشکی دقیق، شامل اطلاعاتی در مورد علائم، شروع آنها و هرگونه بیماری یا عفونت اخیر شروع می‌کند. ارائه اطلاعات دقیق در مورد علائم ضروری است؛ زیرا این امر روند تشخیصی را هدایت می‌کند.
2. معاینه فیزیکی؛ معاینه فیزیکی گوش، بینی و گلو، معمولاً انجام می‌شود. پزشک از اتوسکوپی برای معاینه مجرای گوش و پرده گوش از نظر علائم التهاب، قرمزی یا سایر ناهنجاری‌ها استفاده می‌کند.
3. تست‌های عملکرد دهلیزی؛ تست‌های عملکرد دهلیزی، تعادل گوش داخلی و مکانیسم‌های جهت گیری فضایی را ارزیابی می‌کند. تست‌های رایج شامل مانور Dix-Hallpike است که شامل تغییرات در موقعیت سر برای القای نیستاگموس (حرکات غیرارادی چشم) و تست Romberg است که تعادل و هماهنگی را ارزیابی می‌کند.
4. تست‌های شنوایی؛ شنوایی سنجی و تمپانومتری، ممکن است برای ارزیابی عملکرد شنوایی و تحرک پرده گوش انجام شود. عفونت گوش داخلی می‌تواند بر شنوایی تأثیر بگذارد و این آزمایش‌ها می‌تواند به تعیین میزان کم شنوایی کمک کند.
5. تصویربرداری؛ در برخی موارد، مطالعات تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن)، ممکن است برای رد سایر علل بالقوه مانند تومورها یا ناهنجاری‌های ساختاری در گوش داخلی تجویز شود.
6. آزمایش خون؛ آزمایش خون ممکن است برای بررسی علائم عفونت یا شرایط پزشکی زمینه‌ای که می‌تواند به علائم شما کمک کند، انجام شود.
7. الکتروکوکلوگرافی (ECochG)؛ این تست، فعالیت الکتریکی گوش داخلی را در پاسخ به تحریک صدا اندازه گیری می‌کند و می‌تواند در تشخیص برخی اختلالات گوش داخلی مفید باشد.

علائم عفونت گوش در نونهالان و کودکان

همان گونه که در بخش‌های بالای همین مقاله گفته شد، احتمال بروز عفونت گوش در کودکان و نونهالان بیشتر است. باریک و ظریف بودن کانال استاش در رده سنی خردسالان باعث می‌شود این گروه سنی بیشتر از بزرگسالان مستعد ابتلا به عفونت گوش باشند. در ادامه مهم‌ترین علائم عفونت گوش در اطفال و نونهالان بر شمرده می‌شود:

• تب یا افزایش حرارت بدن به بیش از 38 درجه سانتیگراد
• خارج شدن ترشحات گوش
• افزایش تحریک پذیری و گریه کردن بیش از حد نونهالان
• کاهش اشتها
• کشیدن گوش یا حتی لمس کردن گوش بیشتر از حد عادی
• بی حالی و سستی
• استفراغ
• اسهال

جراحی میرنگوتومی در کودکان

عفونت گوش در اطفال و نونهالان به طور معمول زودتر و راحت‌تر درمان می‌شود. با وجود این ممکن است برخی از کودکان به دفعات دچار عفونت گوش شوند و به خوبی به آنتی‌بیوتیک پاسخ ندهند. در این موارد ممکن است بهتر باشد توسط یک پزشک جراح گوش، یک جراحی کوچک روی گوش، انجام شود. در این جراحی کوچک که میرنگوتومی (myringotomy) نامیده می‌شود، یک دریچه کوچک در پرده گوش با کارگذاری یک وسیله پزشکی ایجاد می‌شود. بدین ترتیب ترشحات گوش میانی تجمع پیدا نمی‌کند و عفونت گوش میانی با آنتی‌بیوتیک به راحتی بر طرف می‌شود.

به طور معمول این وسیله پزشکی به طور خود به خود پس از 6 تا 18 ماه از گوش بیرون می‌افتد. به این معنا که برای خارج کردن این وسیله باز نگهدارنده دریچه ریز در پرده صماخ گوش نیازی به جراحی مجدد نیست. در برخی از اطفال با وجود انجام میرنگوتومی ممکن است دوباره عفونت گوش رخ دهد. در این شرایط ممکن است ترشحات گوش بدون رنگ یا زرد رنگ از گوش خارج شود. به طور معمول عفونت گوش در این کودکان به سرعت به آنتی‌بیوتیک پاسخ می‌دهد.

عوارض ناشی از عفونت گوش

گاهی اوقات با وجودی که عفونت گوش و علائم آن برطرف می‌شوند؛ ولی عوارض آن همچنان پا برجا هستند. عفونت گوش به خودی خود بیماری جدی و خطرناکی نیست؛ اما گاهی درمان دیرهنگام آن عوارضی سخت را برای بیمار پدید می‌آورند. البته گاهی اوقات هم عوارض عفونت گوش خفیف هستند. در ادامه دو مورد از عوارض ناشی از عفونت گوش برای آشنایی شما ذکر می‌شود.

1. پارگی پرده گوش یا همان پرده صماخ: یکی از شایع‌ترین عوارض ناشی از عفونت گوش پارگی پرده گوش یا صماخ است. این عارضه عفونت گوش می‌تواند در صورت مصرف به موقع آنتی‌بیوتیک ترمیم شود.
2. کاهش قدرت شنوایی: عفونت گوش ممکن است باعث تجمع ترشحاتی در پشت پرده گوش شود. گاهی عفونت رفع می‌شود؛ اما همچنان، ترشحات گوش در پشت پرده صماخ باقی می‌مانند. وجود این ترشحات باعث کاهش قدرت شنوایی می‌شود. این ترشحات و کم شنوایی حاصل از آن به طور معمول مدت کوتاهی دوام می‌آورند. با وجود این، در برخی موارد این مشکل برای مدت طولانی ادامه می‌یابد. اگر مشکل تجمع مایع در پشت پرده گوش پس از مدت طولانی بهبود نیابد و پزشک خطر ایجاد عوارض را بالا ببیند، بهتر است برای درمان آن گوش خود را به تیغ جراحی سپرد.

نکته مهم مورد عفونت گوش

در این مقاله به شکل کامل به علائم عفونت گوش پرداخته شد. همان‌طور که گفته شد، تمام بخش‌های گوش می‌تواند عفونی شود. شایع‌ترین عامل عفونت گوش خارجی و گوش میانی باکتری‌ها هستند. گوش داخلی و عصب وستیبولار (تعادلی) هم ممکن است دچار عفونت شوند. در این موارد بیشتر انتظار می‌رود که یک ویروس عامل ایجاد عفونت باشد.

خارش گوش و گوش درد به خصوص با حرکت دادن گوش از مهم‌ترین علائم عفونت گوش خارجی هستند. تب و ترشحات گوش بیشتر عفونت گوش میانی را مطرح می‌کند. سرگیجه، تهوع و وزوز گوش و کاهش قدرت شنوایی می‌تواند از عفونت گوش داخلی منشأ بگیرد. دو علامت نخست ممکن است به دنبال نوریت وستیبولار هم به وجود بیاید.

دکتر علی کوهی، فوق تخصص گوش و حلق و بینی و قاعده جمجمه از دانشگاه استنفورد آمریکا است که در تهران فعالیت می‌کنند. ایشان روش‌های درمانی متنوعی را برای این نوع عفونت‌ها به‌کار می‌برد. ازجمله این راهکارها می‌توان به تجویز داروهای ضدعفونی‌کننده و آنتی‌بیوتیک‌ها، استفاده از قطره‌ عفونت گوش و در موارد شدیدتر، جراحی برای تخلیه مایعات و عفونت اشاره کرد. برای ارتباط با دکتر کوهی برای انواع مشکلات گوش مانند تست تعادل و سرگیجه می‌توانید از طریق راه‌های ارتباطی با ایشان ملاقات کنید.

برای کسب اطلاعات بیشتر و دریافت نوبت به صورت آنلاین، می‌توانید به پیج اینستاگرام ایشان به آدرس drkouhi و وب‌سایت ایشان به آدرس drkouhi.clinic/booking مراجعه کنید.

عفونت گوش معمولاً با درد شدید در گوش، تب، کاهش شنوایی، ترشحات چرکی یا شفاف، احساس انسداد یا فشار در گوش، سرگیجه و تهوع همراه است. این علائم می‌توانند باعث اختلال در تعادل و ناراحتی قابل توجهی شوند.

در کودکان علائم کمی متفاوت است؛ آن‌ها ممکن است گوش خود را بکشند یا مالش دهند، بی‌قرار شوند، گریه کنند، خوب نخوابند یا اشتهایشان کم شود. به همین دلیل تشخیص زودهنگام در کودکان اهمیت بیشتری دارد. البته هر درد گوشی نشانه عفونت نیست! گاهی علت درد، فشار سینوس‌ها، التهاب فک یا حتی دندان‌درد است. بنابراین، تشخیص دقیق تنها با معاینه پزشک امکان‌پذیر است.

اگر درد گوش شدید و مداوم دارید، یا تب بالا، ترشحات چرکی یا خونی از گوش خارج می‌شود، یا دچار کاهش شنوایی ناگهانی شده‌اید، باید فوراً به پزشک مراجعه کنید. تأخیر در درمان می‌تواند عفونت را مزمن کند.

برای پیشگیری از عفونت گوش نیز رعایت چند نکته ساده مؤثر است: گوش خود را تمیز نگه دارید، از ورود آب یا اجسام خارجی به آن جلوگیری کنید و عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی (مثل سرماخوردگی یا سینوزیت) را سریع درمان کنید تا به گوش سرایت نکند. در موارد شدید یا عود کننده، مراجعه به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی ضروری است.

در پاسخ به این پرسش که علائم عفونت گوش چیست باید گفت که علاوه بر درد و تب، هرگونه کاهش شنوایی یا خروج ترشحات از گوش، نشانه هشداردهنده است. اگر عفونت به مرحله چرکی برسد، پزشک ممکن است شست‌وشوی گوش یا آنتی‌بیوتیک قوی‌تر را تجویز کند. رعایت نکات بهداشتی، خشک نگه داشتن گوش و مراجعه به متخصص، مهم‌ترین اقدامات برای درمان چرکی شدن گوش هستند. در واقع، شناخت علائم اولیه و درمان به‌موقع عفونت در گوش، از بروز آسیب‌های دائمی به پرده گوش جلوگیری می‌کند.