عفونت گوش چیست؟ علائم و درمان چرکی شدن گوش

عفونت گوش، یک مشکل شایع، به ویژه در کودکان است. باکتری‌ها یا ویروس‌ها معمولاً از طریق مجرای استاش وارد گوش میانی شده و باعث التهاب و تجمع مایع می‌شوند؛ البته این عفونت می‌تواند در بخش‌های مختلف گوش رخ دهد. علائم شایع عفونت گوش شامل درد گوش، تب، کاهش شنوایی و ترشحات چرکی است. کودکان اغلب با بی‌قراری و کشیدن گوش، وجود این عارضه را نشان می‌دهند. درمان زودهنگام عفونت گوش با آنتی‌بیوتیک‌ها، مسکن‌ها و در برخی موارد جراحی می‌تواند، از عوارض جدی‌تر جلوگیری کند؛ بنابراین، در صورت مشاهده هر یک از این علائم، برای تشخیص دقیق و درمان مناسب به پزشک متخصص مراجعه کنید.

در این مطلب از سایت دکتر کوهی، انواع عفونت گوش، علل، علائم، راه‌های تشخیص و مطالب تکمیلی دیگری را به طور کامل بررسی خواهیم کرد.

عفونت گوش چیست؟

پیش از این که درباره علائم عفونت گوش صحبت شود، باید تعریف این بیماری مشخص گردد. استقرار یک عفونت توسط باکتری یا ویروس در هر ناحیه از سه قسمت اصلی گوش (گوش خارجی، میانی یا داخلی) را عفونت گوش می‌نامند. همان‌طور که اشاره شد، عفونت گوش در کودکان بسیار شایع است و به طور معمول، بیماری جدی و خطرناکی نیست و به راحتی قابل درمان است. عفونت گوش می‌تواند باعث ایجاد التهاب شود که در بافت‌های مختلف گوش، دردناک است. این التهاب می‌تواند با تولید مقادیر متفاوتی مایع و ترشحات همراه باشد. همچنین همه عوامل عفونی و التهاب حاصل از آن ممکن است با علائم دیگر همراه باشد.

در اکثر مواقع این عفونت‌ها با تجویز دارو قابل کنترل است. یکی دیگر از داروهایی که به طور شایع در بیماران مبتلا به انواع عفونت گوش به صورت بدون نسخه از داروخانه تهیه می‌شود و البته پزشکان هم آن را تجویز می‌کنند، ضد دردها و مسکن‌ها هستند.

انواع عفونت گوش، علل و علائم آن

عفونت‌های گوش را می‌توان بر اساس محل قرارگیری در داخل این عضو، به سه نوع اصلی خارجی، میانی و داخلی تقسیم کرد. در این بخش توضیح مفصلی در مورد هر یک از این موارد آمده است.

عفونت گوش خارجی

عفونت گوش خارجی که به عنوان اوتیت خارجی یا “گوش شناگر” نیز شناخته می‌شود، التهاب کانال است؛ یعنی لوله‌ای ‌ای که از گوش خارجی به پرده گوش می‌رسد. این بیماری می‌تواند توسط باکتری‌ها یا قارچ‌ها ایجاد شود و اغلب در اثر قرار گرفتن در معرض آب ایجاد می‌شود که یک محیط مرطوب در گوش ایجاد می‌کند و احتمال ابتلا به عفونت افزایش می‌یابد.

علل عفونت گوش خارجی

عفونت گوش خارجی، می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. در این بخش لیستی جامع از علل احتمالی وجود دارد.

1. رطوبت: قرار گرفتن طولانی مدت در معرض رطوبت در مجرای گوش، یک علت شایع است. این اغلب زمانی اتفاق می‌افتد که آب از طریق شنا یا حمام کردن، در گوش گیر می‌کند. رطوبت، محیطی مناسب برای رشد باکتری‌ها و قارچ‌ها ایجاد می‌کند.
2. تروما: آسیب فیزیکی به کانال گوش، مانند خراشیدن یا تمیز کردن بیش از حد با اشیایی مانند سواب پنبه‌ای، می‌تواند به پوست ظریف پوشاننده گوش آسیب برساند و آن را در برابر عفونت آسیب‌پذیرتر کند.
3. باکتری‌ها و قارچ‌ها: عفونت‌های باکتریایی و قارچی مقصران مکرر هستند. عفونت‌های قارچی که اغلب توسط کاندیدا یا آسپرژیلوس ایجاد می‌شوند می‌توانند منجر به عفونت گوش شوند.
4. آلرژی: واکنش‌های آلرژیک به برخی مواد مانند محصولات مو، گوشواره یا گوش گیر، می‌تواند مجرای گوش را تحریک کرده و به طور بالقوه باعث عفونت شود.
5. تجمع جرم گوش: جرم بیش از حد گوش، می‌تواند رطوبت را به دام بیندازد و محیطی مساعد برای عفونت ایجاد کند. همچنین می‌تواند به طور فیزیکی مجرای گوش را مسدود کند و تمیز کردن این عضو را دشوار کند.
6. کانال‌های گوش باریک: افرادی که به طور طبیعی مجرای گوش باریک و پیچ خورده‌ای دارند، ممکن است بیشتر مستعد این عارضه باشند؛ زیرا رطوبت راحت‌تر به دام می‌افتد و محیطی ایده‌آل برای رشد پاتوژن‌ها ایجاد می‌کند.
7. شرایط پوستی: بیماری‌های پوستی موجود مانند اگزما یا پسوریازیس، می‌تواند یکپارچگی پوست مجرای گوش خارجی را به خطر بیندازد و آن را مستعد عفونت کند.
8. اشیای خارجی: وارد شدن اجسام خارجی به گوش می‌تواند به پوست آسیب برساند و به طور بالقوه باکتری یا قارچ را وارد گوش کند.
9. عوامل محیطی: عوامل محیطی مانند رطوبت بیش از حد یا قرار گرفتن در معرض آب آلوده، می‌تواند خطر عفونت گوش خارجی را افزایش دهد.
10. سیستم ایمنی ضعیف: افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، در برابر عفونت‌ها از جمله عفونت گوش خارجی آسیب‌پذیرتر هستند.
11. سمعک و گوشی: استفاده طولانی مدت از سمعک یا گوشی، ممکن است یک محیط مرطوب در کانال گوش ایجاد کند.
12. کیست یا تومور: رشد غیرطبیعی تومور داخل کانال گوش، می‌تواند شرایطی ایجاد کند که عفونت را تشویق کند.
13. سوراخ کردن گوش: در صورت عدم رعایت بهداشت و مراقبت مناسب، عفونت‌ها بعد از سوراخ کردن گوش ایجاد می‌شوند.

علائم عفونت گوش خارجی

همان طور که در بخش بالا گفته شد، عفونت گوش خارجی در واقع در بخشی از گوش رخ می‌دهد که قابل رویت است. علائم این عارضه به طور معمول به شرح زیر است:

• خارش گوش (در نونهالان هر گونه دست بردن بیش از حد طبیعی به سمت گوش باید والدین را نسبت به مشکلات گوش حساس نماید)
• خارج شدن ترشحات از گوش
• کاهش قدرت شنوایی
• گوش درد (دردی که در ناحیه گوش به واسطه عفونت گوش میانی رخ می‌دهد یک خصوصیت ویژه دارد و با کشیدن گوش یا حرکت دادن لاله گوش میزان درد بیشتر می‌شود)
• بزرگی و دردناک شدن غددلنفاوی (این غدد در سر راه عروق لنفاوی قرار دارند که مایع خارج سلولی درون آن در حرکت است. غدد لنفاوی متورم توسط فرد بیمار قابل تشخیص نیست و در هنگام معاینه پزشک متوجه آنها می‌شود)

در صورت مشاهده هر یک از این علائم در خود یا اطرافیانتان، در اسرع وقت به یک پزشک متخصص در این زمینه مراجعه کنید.

تشخیص عفونت گوش خارجی

تشخیص عفونت گوش خارجی، معمولاً شامل ترکیبی از معاینه بالینی و در برخی موارد، آزمایش‌های آزمایشگاهی است.

1. تاریخچه پزشکی: اولین قدم، گرفتن شرح حال دقیق پزشکی است. دکتر متخصص درمورد علائم، فعالیت‌های اخیر (مانند شنا کردن یا تمیز کردن گوش) و هرگونه عفونت قبلی در این عضو بدن می‌پرسد.
2. معاینه بالینی: معاینه بالینی یکی از اصلی‌ترین روش‌های تشخیص عفونت گوش خارجی است. در این معاینه، پزشک با استفاده از یک اتوسکوپ، به دقت داخل گوش بیمار را بررسی می‌کند. این ابزار نوری به پزشک امکان می‌دهد تا علائم التهاب، قرمزی، ترشح چرک و سایر نشانه‌های عفونت را مشاهده کند.
3. معاینه فیزیکی: معاینه بصری گوش آسیب دیده، با استفاده از اتوسکوپ، ابزار دستی با عدسی نور و بزرگ‌نمایی انجام می‌شود. در این حالت پزشک متخصص به دنبال علائمی مثل (قرمزی و تورم مجرای گوش، ترشح یا تخلیه از گوش، درد یا ناراحتی و تورم غدد لنفاوی گردن) است. همچنین، پزشک ممکن است فشار ملایمی به لاله گوش و ناحیه اطراف وارد کند تا درد و حساسیت را ارزیابی کند و تشخیص دقیق‌تری از عفونت گوش خارجی انجام دهد.
4. آزمایشات آزمایشگاهی: در برخی موارد، ممکن است پزشک با استفاده از سواب، نمونه‌ای از ترشحات گوش را جمع آوری کند. این نمونه را می‌توان برای کشت و تست حساسیت به آزمایشگاه فرستاد تا باکتری یا قارچ خاصی که باعث عفونت می‌شود شناسایی شود. این به تعیین مؤثرترین درمان آنتی‌بیوتیکی یا ضد قارچی کمک می‌کند.
5. تصویربرداری: در موارد شدید یا پیچیده، متخصص گوش ممکن است مطالعات تصویربرداری مانند سی ‌تی اسکن یا ام‌آر‌آی را برای ارزیابی میزان عفونت درخواست کند؛ به‌ویژه اگر نگرانی‌هایی در مورد انتشار عفونت به خارج از کانال گوش وجود داشته باشد.

عفونت گوش میانی

عفونت گوش میانی که به عنوان اوتیت میانی نیز شناخته می‌شود، فضای پشت پرده گوش را درگیر می‌کند. این عارضه اغلب در نتیجه سرماخوردگی یا عفونت تنفسی رخ می‌دهد و باعث می‌شود گوش میانی پر از مایع شده و توسط باکتری یا ویروس عفونی شود. عفونت گوش میانی به خصوص در کودکان شایع است و معمولاً با درمان دارویی برطرف می‌شود، اما ممکن است دردناک باشد و در برخی موارد ممکن است به آنتی‌بیوتیک نیاز داشته باشد. ^{clevelandclinic}

علل عفونت گوش میانی

عفونت گوش میانی می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. در این بخش شایع‌ترین علل ابتلا به این عارضه را بررسی می‌کنیم.

عفونت باکتریایی یا ویروسی: شایع‌ترین علت عفونت گوش میانی، توسط باکتری‌ها (مانند استرپتوکوک پنومونیه، هموفیلوس آنفولانزا) یا ویروس‌ها (مثلاً ویروس‌های سرماخوردگی) رخ می‌دهد.

• اختلال شیپور استاش: شیپور استاش که گوش میانی را به گلو متصل می‌کند، ممکن است مسدود شود یا به درستی باز نشود. این می‌تواند مایع را به دام بیندازد و محیطی مساعد برای عفونت ایجاد کند.
• عفونت‌های تنفسی: سرماخوردگی، آنفولانزا و سایر بیماری‌های تنفسی، می‌توانند منجر به عفونت گوش میانی شوند؛ زیرا عوامل بیماری زا ممکن است از دستگاه تنفسی فوقانی به گوش میانی بروند.
• آلرژی: واکنش‌های آلرژیک می‌تواند باعث التهاب و احتقان در شیپور استاش شود.
• عفونت سینوسی: عفونت در سینوس‌ها گاهی می‌تواند به گوش میانی سرایت کند و باعث عفونت گوش شود.
• عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض دود تنباکو، سطوح بالای آلودگی هوا، یا تغییرات فشار هوا (مثلاً در طول سفر هوایی) می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.
• آناتومی: برخی عوامل آناتومیکی مانند شکاف کام یا شیپور استاش کوتاه‌تر و افقی‌تر، می‌توانند افراد را مستعد ابتلا به عفونت گوش میانی کنند.
• سن: کودکان به خصوص کودکان بین 6 ماه تا 2 سال، بیشتر مستعد عفونت گوش میانی هستند؛ زیرا شیپور استاش در آنها کوتاه‌تر و افقی‌تر از بزرگسالان است. این باعث می‌شود عفونت‌ها از گلو به گوش میانی راحت‌تر منتقل شوند.
• سیستم ایمنی: سیستم ایمنی ضعیف به دلیل عواملی مانند بیماری یا دارو، می‌تواند افراد را مستعد ابتلا به این عارضه کند.
• تغذیه با شیشه شیر: نوزادانی که با شیشه شیر تغذیه می‌شوند، ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار بگیرند؛ زیرا تمایل دارند در طول شیردهی کمتر ببلعند و اجازه می‌دهند مایع در گوش میانی جمع شود.

علائم عفونت گوش میانی (اوتیت مدیا)

علائم عفونت گوش میانی (اوتیت مدیا) می‌تواند شامل موارد زیر باشد: ^ada

1. درد شدید در گوش
2. تب
3. کاهش شنوایی
4. بی‌قراری در کودکان
5. کشیدن یا مالیدن گوش توسط کودکان
6. گریه کردن بیش از حد کودکان
7. ترشحات چرکی یا شفاف از گوش
8. احساس فشار یا انسداد در گوش
9. سرگیجه
10. تهوع
11. اختلال در تعادل

در صورت بروز این علائم، مراجعه به پزشک ضروری است تا تشخیص و درمان مناسب صورت گیرد. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می‌تواند از بروز مشکلات جدی‌تر جلوگیری کند.

راه‌ های تشخیص عفونت گوش میانی

تشخیص عفونت گوش میانی، معمولاً شامل ترکیبی از سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و گاهی اوقات آزمایش‌های اضافی است. در اینجا مراحل کلیدی در تشخیص عفونت گوش میانی آمده است: ^pennmedicine

• سابقه پزشکی: متخصص گوش با سؤال از شما یا فرزندتان، در مورد علائم و سابقه پزشکی شروع می‌کند. آنها در مورد نشانه‌هایی مانند گوش درد، کاهش شنوایی، تب و هرگونه عفونت اخیر دستگاه تنفسی فوقانی که می‌تواند احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهد، پرس و جو می‌کند.
• معاینه بدنی: متخصص گوش از اتوسکوپ، ابزار دستی با نور، برای معاینه مجرای گوش و پرده گوش استفاده می‌کند. آنها به دنبال علائم عفونت مانند قرمزی، تورم و وجود مایع یا چرک در پشت پرده گوش هستند.
• تمپانومتری: این تست حرکت پرده گوش را در پاسخ به تغییرات فشار هوا اندازه گیری می‌کند. نتایج غیر طبیعی تمپانومتری می‌تواند نشان دهنده مشکلات گوش میانی مانند عفونت باشد.
• تست تحرک غشای تمپان: این آزمایش شامل پف کردن آرام هوا به داخل کانال گوش و مشاهده حرکت پرده گوش است. اگر پرده گوش آن‌طور که باید حرکت نکند، می‌تواند نشان دهنده مشکل گوش میانی باشد.
• ارزیابی شنوایی: کم شنوایی، یکی از علائم شایع عفونت گوش میانی است. پزشک متخصص شما ممکن است شنوایی را با استفاده از چنگال تنظیم، شنوایی سنجی یا سایر تست‌های شنوایی ارزیابی کند.
• تمپانوسنتز: در برخی موارد، به خصوص اگر عفونت شدید باشد، ممکن است نمونه‌ای از مایع پشت پرده گوش برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی جمع‌آوری شود تا باکتری یا ویروس خاص عامل عفونت شناسایی شود.
• تصویربرداری: گاهی ممکن است سی تی اسکن یا MRI برای ارزیابی وسعت عفونت یا رد سایر مسائل مانند مشکلات ساختاری تجویز شود.

عفونت گوش داخلی

عفونت گوش داخلی که به عنوان لابیرنتیت یا اوتیت داخلی نیز شناخته می‌شود، می‌تواند بر تعادل و مکانیسم‌های شنوایی در گوش داخلی تأثیر بگذارد و منجر به علائمی مانند سرگیجه، حالت تهوع، کاهش شنوایی و گاهی اوقات حتی وزوز گوش (زنگ در گوش) شود. معمولاً در اثر عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی ایجاد می‌شود و می‌تواند کاملاً ناراحت کننده باشد، اما معمولاً با دارو و استراحت قابل درمان است. ^medicinenet

علل ابتلا به عفونت گوش داخلی

عفونت در گوش داخلی به علل متفاوت و زیادی بروز می‌کند که در ادامه هر یک از این دلایل را به طور کامل برای شما شرح می‌دهیم.

1. عفونت‌های ویروسی: بسیاری از عفونت‌های گوش داخلی، توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شوند، مانند آنفولانزا یا سرماخوردگی که گاهی اوقات می‌توانند به گوش داخلی نیز سرایت کنند. ویروس‌های تب‌خال به ویژه هرپس زوستر نیز، ممکن است منجر به ایجاد این عارضه شوند که از طریق جریان خون وارد گوش داخلی می‌شوند.
2. عفونت‌های باکتریایی: عفونت‌های باکتریایی می‌توانند زمانی رخ دهند که باکتری‌ها از قسمت دیگری از بدن مانند مجرای تنفسی یا سینوسی، به گوش داخلی بروند. باکتری‌های رایج مسئول عفونت گوش داخلی شامل استرپتوکوک پنومونیه و هموفیلوس آنفولانزا هستند. عفونت‌های باکتریایی می‌توانند در نتیجه سینوزیت، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی یا حتی شنا در آب آلوده ایجاد شوند.
3. عوارض ناشی از عفونت گوش میانی: گاهی اوقات عفونت در گوش میانی، می‌تواند پیشرفت کرده و به گوش داخلی گسترش یابد. این می‌تواند زمانی اتفاق بیفتد که عفونت از طریق پارتیشن استخوانی نازک که گوش میانی را از گوش داخلی جدا می‌کند، به نام پنجره بیضی یا گرد گسترش یابد.
4. شرایط زمینه‌ای: شرایطی مانند دیابت یا سینوزیت مزمن، می‌تواند خطر عفونت گوش داخلی را افزایش دهد.
5. سایر علل: عفونت گوش داخلی ممکن است توسط عوامل غیر عفونی مانند آلرژی‌ها، بیماری‌های خودایمنی و سموم محیطی ایجاد شود. التهاب یا تحریک ساختارهای گوش داخلی، می‌تواند علائمی مشابه نشانه‌های این نوع عفونت داشته باشد.

علائم عفونت گوش داخلی یا لابیرنتیت

دو علامت زیر هم در صورت ابتلا به عفونت گوش داخلی دیده می‌شود:

• سرگیجه؛ در این حالت که به آن سرگیجه حقیقی یا چرخشی هم گفته می‌شود، فرد احساس می‌کند که خودش یا همه چیز در حال چرخش هستند.
• تهوع

سایر نشانه‌ها و علائم عفونت گوش داخلی یا لابیرنتیت عبارت‌اند از:

1. کاهش قدرت شنوایی
2. گوش درد
3. سردرد
4. احساس صدای زنگ در گوش یا وزوز گوش (tinnitus)
5. خارج شدن ترشحات گوش
6. دو بینی یا تار شدن دید

احتمال کمی وجود دارد که این علائم در نوریت وستیبولار هم دیده شود. اگرچه گزارش شدن چنین علائمی توسط یک فرد ذهن پزشک را بیشتر به سوی عفونت گوش داخلی سوق می‌دهد. در بین علامت‌های متعددی که در فهرست بالا ذکر شده است، دو علامت کاهش قدرت شنوایی و وزوز گوش بیشتر از سایر علامت‌ها شک پزشک را به عفونت گوش داخلی افزایش می‌دهد.

راه‌ های تشخیص عفونت گوش داخلی

تشخیص عفونت گوش داخلی، معمولاً شامل ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایش‌های تشخیصی می‌شود. در ادامه مراحل اصلی برای تشخیص عفونت گوش داخلی توضیح داده شده است.

• سابقه پزشکی: پزشک با گرفتن یک تاریخچه پزشکی دقیق، شامل اطلاعاتی در مورد علائم، شروع آنها و هرگونه بیماری یا عفونت اخیر شروع می‌کند. ارائه اطلاعات دقیق در مورد علائم ضروری است؛ زیرا این امر روند تشخیصی را هدایت می‌کند.
• معاینه فیزیکی: معاینه فیزیکی گوش، بینی و گلو، معمولاً انجام می‌شود. پزشک از اتوسکوپی برای معاینه مجرای گوش و پرده گوش از نظر علائم التهاب، قرمزی یا سایر ناهنجاری‌ها استفاده می‌کند.
• تست‌های عملکرد دهلیزی: تست‌های عملکرد دهلیزی، تعادل گوش داخلی و مکانیسم‌های جهت گیری فضایی را ارزیابی می‌کند. تست‌های رایج شامل مانور Dix-Hallpike است که شامل تغییرات در موقعیت سر برای القای نیستاگموس (حرکات غیرارادی چشم) و تست Romberg است که تعادل و هماهنگی را ارزیابی می‌کند.
• تست‌های شنوایی: شنوایی سنجی و تمپانومتری، ممکن است برای ارزیابی عملکرد شنوایی و تحرک پرده گوش انجام شود. عفونت گوش داخلی می‌تواند بر شنوایی تأثیر بگذارد و این آزمایش‌ها می‌تواند به تعیین میزان کم شنوایی کمک کند.
• تصویربرداری: در برخی موارد، مطالعات تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن)، ممکن است برای رد سایر علل بالقوه مانند تومورها یا ناهنجاری‌های ساختاری در گوش داخلی تجویز شود.
• آزمایش خون: آزمایش خون ممکن است برای بررسی علائم عفونت یا شرایط پزشکی زمینه‌ای که می‌تواند به علائم شما کمک کند، انجام شود.
• الکتروکوکلوگرافی (ECochG): این تست، فعالیت الکتریکی گوش داخلی را در پاسخ به تحریک صدا اندازه گیری می‌کند و می‌تواند در تشخیص برخی اختلالات گوش داخلی مفید باشد.

علائم عفونت گوش در نونهالان و کودکان

همان گونه که در بخش‌های بالای همین مقاله گفته شد، احتمال بروز عفونت گوش در کودکان و نونهالان بیشتر است. باریک و ظریف بودن کانال استاش در رده سنی خردسالان باعث می‌شود این گروه سنی بیشتر از بزرگسالان مستعد ابتلا به عفونت گوش باشند. در ادامه مهم‌ترین علائم عفونت گوش در اطفال و نونهالان بر شمرده می‌شود:

1. تب یا افزایش حرارت بدن به بیش از 38 درجه سانتیگراد
2. خارج شدن ترشحات گوش
3. افزایش تحریک پذیری و گریه کردن بیش از حد نونهالان
4. کاهش اشتها
5. کشیدن گوش یا حتی لمس کردن گوش بیشتر از حد عادی
6. بی حالی و سستی
7. استفراغ
8. اسهال

جراحی میرنگوتومی در کودکان

عفونت گوش در اطفال و نونهالان به طور معمول زودتر و راحت‌تر درمان می‌شود. با وجود این ممکن است برخی از کودکان به دفعات دچار عفونت گوش شوند و به خوبی به آنتی‌بیوتیک پاسخ ندهند. در این موارد ممکن است بهتر باشد توسط یک پزشک جراح گوش، یک جراحی کوچک روی گوش، انجام شود. در این جراحی کوچک که میرنگوتومی (myringotomy) نامیده می‌شود، یک دریچه کوچک در پرده گوش با کارگذاری یک وسیله پزشکی ایجاد می‌شود. بدین ترتیب ترشحات گوش میانی تجمع پیدا نمی‌کند و عفونت گوش میانی با آنتی‌بیوتیک به راحتی بر طرف می‌شود.

به طور معمول این وسیله پزشکی به طور خود به خود پس از 6 تا 18 ماه از گوش بیرون می‌افتد. به این معنا که برای خارج کردن این وسیله باز نگهدارنده دریچه ریز در پرده صماخ گوش نیازی به جراحی مجدد نیست. در برخی از اطفال با وجود انجام میرنگوتومی ممکن است دوباره عفونت گوش رخ دهد. در این شرایط ممکن است ترشحات گوش بدون رنگ یا زرد رنگ از گوش خارج شود. به طور معمول عفونت گوش در این کودکان به سرعت به آنتی‌بیوتیک پاسخ می‌دهد.

عوارض ناشی از عفونت گوش

گاهی اوقات با وجودی که عفونت گوش و علائم آن برطرف می‌شوند؛ ولی عوارض آن همچنان پا برجا هستند. عفونت گوش به خودی خود بیماری جدی و خطرناکی نیست؛ اما گاهی درمان دیرهنگام آن عوارضی سخت را برای بیمار پدید می‌آورند. البته گاهی اوقات هم عوارض عفونت گوش خفیف هستند. در ادامه دو مورد از عوارض ناشی از عفونت گوش برای آشنایی شما ذکر می‌شود.

• پارگی پرده گوش یا همان پرده صماخ: یکی از شایع‌ترین عوارض ناشی از عفونت گوش پارگی پرده گوش یا صماخ است. این عارضه عفونت گوش می‌تواند در صورت مصرف به موقع آنتی‌بیوتیک ترمیم شود.
• کاهش قدرت شنوایی: عفونت گوش ممکن است باعث تجمع ترشحاتی در پشت پرده گوش شود. گاهی عفونت رفع می‌شود؛ اما همچنان، ترشحات گوش در پشت پرده صماخ باقی می‌مانند. وجود این ترشحات باعث کاهش قدرت شنوایی می‌شود. این ترشحات و کم شنوایی حاصل از آن به طور معمول مدت کوتاهی دوام می‌آورند. با وجود این، در برخی موارد این مشکل برای مدت طولانی ادامه می‌یابد. اگر مشکل تجمع مایع در پشت پرده گوش پس از مدت طولانی بهبود نیابد و پزشک خطر ایجاد عوارض را بالا ببیند، بهتر است برای درمان آن گوش خود را به تیغ جراحی سپرد.

همه چیز در مورد عفونت گوش

در این مقاله به شکل کامل به علائم عفونت گوش پرداخته شد. همان‌طور که گفته شد، تمام بخش‌های گوش می‌تواند عفونی شود. شایع‌ترین عامل عفونت گوش خارجی و گوش میانی باکتری‌ها هستند. گوش داخلی و عصب وستیبولار (تعادلی) هم ممکن است دچار عفونت شوند. در این موارد بیشتر انتظار می‌رود که یک ویروس عامل ایجاد عفونت باشد. خارش گوش و گوش درد به خصوص با حرکت دادن گوش از مهم‌ترین علائم عفونت گوش خارجی هستند. تب و ترشحات گوش بیشتر عفونت گوش میانی را مطرح می‌کند. سرگیجه، تهوع و وزوز گوش و کاهش قدرت شنوایی می‌تواند از عفونت گوش داخلی منشأ بگیرد. دو علامت نخست ممکن است به دنبال نوریت وستیبولار هم به وجود بیاید.

دکتر کوهی، یکی از پزشکان مجرب در زمینه تشخیص و درمان عفونت‌های گوش، در تهران فعالیت می‌کند. برای مشاوره و دریافت نوبت ویزیت، می‌توانید با شماره‌های 02188884831 یا 09398772480 تماس بگیرید؛ همچنین، آدرس مطب دکتر کوهی در تهران، خیابان ولیعصر، بالاتر از پارک ساعی، نبش خیابان دوم گاندی، ساختمان پزشکان دی، طبقه ششم می‌باشد.

برای کسب اطلاعات بیشتر و دریافت نوبت به صورت آنلاین، می‌توانید به پیج اینستاگرام ایشان به آدرس drkouhi و وب‌سایت ایشان به آدرس drkouhi.clinic/booking مراجعه کنید.

سؤالات متداول درباره عفونت گوش

تا این جای نوشتار علائم عفونت گوش به صورت کلی توضیح داده شد. اکنون در این بخش به برخی از سؤالات متداولی که درباره عفونت گوش و علائم آن وجود دارد، پاسخ گفته شده است.

1. عفونت گوش چه علائمی دارد؟ عفونت گوش معمولاً با درد شدید در گوش، تب، کاهش شنوایی، ترشحات چرکی یا شفاف از گوش، احساس فشار یا انسداد در گوش، سرگیجه، تهوع، و اختلال در تعادل همراه است.
2. آیا علائم عفونت گوش در کودکان متفاوت است؟ بله، کودکان ممکن است بی‌قرار شوند، گوش خود را بکشند یا مالش دهند، گریه کنند و دچار مشکلات خواب شوند؛ همچنین احتمال دارد اشتهایشان کاهش یابد.
3. آیا هر درد گوش نشانه عفونت است؟ خیر، درد گوش می‌تواند ناشی از مشکلات دیگری مانند فشار سینوس‌ها، التهاب فک یا دندان‌درد باشد. مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق ضروری است.
4. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر درد گوش شدید و مداوم است، تب بالایی دارید، ترشحات چرکی یا خونی از گوش خارج می‌شود یا کاهش شنوایی ناگهانی دارید، باید به پزشک مراجعه کنید.
5. چگونه می‌توان از عفونت گوش جلوگیری کرد؟ پیشگیری از عفونت گوش شامل رعایت بهداشت مناسب، جلوگیری از ورود آب یا اجسام خارجی به گوش و درمان سریع عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی است.