تاثیر دیابت بر گوش را میتوان از طریق چندین راه تشخیص داد.‌ از جمله:

• تست های شنوایی سنجی

ابزار تشخیصی اولیه برای شناسایی کم شنوایی مرتبط با دیابت، شنوایی سنجی است. این ارزیابی جامع، دامنه و حساسیت شنوایی یک فرد را اندازه گیری می‌کند. شنوایی سنجی با صدای خالص، توانایی شنیدن فرکانس‌های مختلف را ارزیابی می‌کند؛ در حالی که شنوایی سنجی گفتاری ظرفیت درک کلمات گفتاری را با شدت‌های مختلف ارزیابی می‌کند. این تست‌ها بینش‌های ارزشمندی را در مورد میزان و ماهیت اختلال شنوایی ارائه می‌دهند.

• تست انتشارات گوش داخلی (OAE)

تست OAE، بر عملکرد سلول‌های مویی بیرونی گوش داخلی تمرکز دارد. افراد مبتلا به دیابت ممکن است آسیب به این سلول‌ها را تجربه کنند که منجر به اختلال شنوایی می‌شود. تست OAE شامل انتشار صداها در گوش است و سپس پاسخ تولید شده توسط گوش داخلی تجزیه و تحلیل می‌شود.  نتایج غیرعادی می‌تواند نشان دهنده مشکلات مربوط به کم شنوایی ناشی از دیابت باشد.

• تمپانومتری

دیابت می‌تواند با ایجاد تغییر در تعادل مایعات یا اختلال در عملکرد شیپور استاش، گوش میانی را تحت تاثیر قرار دهد.  تمپانومتری حرکت پرده گوش را در پاسخ به تغییرات فشار هوا ارزیابی می‌کند و اطلاعاتی در مورد عملکرد گوش میانی ارائه می‌دهد. ناهنجاری در نتایج تمپانومتری ممکن است نشان دهنده عوارض مرتبط با دیابت باشد که بر گوش میانی تأثیر می‌گذارد.

• الکتروکوکلوگرافی (ECochG)

این تست پتانسیل‌های الکتریکی تولید شده در گوش داخلی در پاسخ به محرک‌های صوتی را اندازه گیری می‌کند. می‌تواند به شناسایی ناهنجاری‌های حلزون گوش و عصب شنوایی کمک کند. ECochG به ویژه در تشخیص کم شنوایی حسی-عصبی، یک نوع رایج مرتبط با آسیب ناشی از دیابت به عصب شنوایی مفید است.

• تست پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR)

دیابت می‌تواند بر عصب شنوایی و اتصال آن به ساقه مغز تأثیر بگذارد. تست ABR شامل ثبت فعالیت الکتریکی در پاسخ به صدا، ارائه بینشی در مورد سلامت مسیر عصب شنوایی است. ناهنجاری در نتایج ABR ممکن است نشان دهنده آسیب مرتبط با دیابت باشد که بر انتقال سیگنال‌های شنوایی به مغز تأثیر می‌گذارد.