کاشت شنوایی انواع مختلفی دارد و کاشت حلزون تنها یکی از انواع کاشت شنوایی است. یکی از مواردی که برای یک فرد مبتلا به کم شنوایی مناسب است به علت و نوع کم شنوایی بستگی دارد.

اما در همه موارد، ایمپلنت شنوایی زمانی مهم است که فردی که دچار کم شنوایی است از تقویت صدای سمعک بهره مناسبی نبرد یا به دلایلی قادر به استفاده از سمعک نباشد.

رایج ترین انواع کاشت شنوایی عبارتند از:

●      کاشت حلزون (CI)

کاشت حلزون ارتعاشات صوتی را به سیگنال های الکتریکی تبدیل می‌کند که در طول عصب شنوایی حرکت می‌کند. مغز این سیگنال ها را دریافت کرده و به صداهای قابل تشخیص تبدیل می‌کند. کاشت حلزون شنوایی (CI) این امکان را برای افراد فراهم می‌کند که صداها را بشنوند و درک کنند، حتی اگر سلول های مویی در گوش داخلی آسیب دیده باشند و شنوایی شدید داشته باشند.

●      دستگاه های هدایت استخوان

دستگاه‌ های هدایت استخوان صداها را به ارتعاشاتی تبدیل می‌کنند که مستقیماً از طریق استخوان‌ های سر به گوش داخلی فرستاده می‌شوند. دستگاه های هدایت استخوانی گوش خارجی و گوش میانی را دور می‌زنند. دستگاه های هدایت استخوان فعال و غیرفعال وجود دارد. با یک دستگاه فعال، پوست دست نخورده باقی می‌ماند. ایمپلنت‌های BAHA و Bonebridge صداهای خارجی را به ارتعاشات مکانیکی تبدیل می‌کنند و سپس از طریق استخوان به گوش داخلی فرستاده می‌شوند و گوش خارجی و گوش میانی را دور می‌زنند.

●      کاشت گوش میانی (MEI)

در کاشت گوش میانی، سیگنالی به گیرنده مینیاتوری متصل به استخوان‌های کوچک گوش میانی ارسال می‌شود و باعث لرزش آن می‌شود. سپس این ارتعاشات به حلزون منتقل می‌شود. یک مثال، ایمپلنت Vibrant Soundbridge (VSB) است. ایمپلنت گوش میانی (MEI) صداها را می‌گیرد و آنها را به ارتعاشاتی تبدیل می‌کند که به گوش میانی و بیشتر به گوش داخلی فرستاده می‌شود.

●      ایمپلنت های شنوایی ساقه مغز (ABI)

این دستگاه ها همانطور که از نامش پیداست از طریق جراحی به ساقه مغز متصل می‌شوند. این روش زمانی استفاده می‌شود که آسیب شدید عصب شنوایی به این معنی است که حلزون گوش نمی‌تواند اطلاعات صوتی را به مغز منتقل کند. ایمپلنت شنوایی ساقه مغز (ABI) ایمپلنتی است که صداها را به سیگنال هایی تبدیل می‌کند که مستقیماً به مغز ارسال می‌شود و عصب شنوایی که کار نمی‌کند یا وجود ندارد را دور می‌زند.