همه آنچه که باید درباره تست رفلکس آکوستیک بدانید

درک و داشتن اطلاعات کافی درباره اتفاقات فیزیولوژیکی ایجاد شده در قوس رفلکس آکوستیک به منظور تفسیر دقیق اندازه‌گیری‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار هستند. عصب های‌آوران و وابران هر دو در کنار هم به یک محرک دنیای بیرون پاسخ می‌دهند. عصب های‌آوران اطلاعات به دست آمده از گیرنده‌های حسی مانند گوش را به مغز که به عنوان سیستم عصبی مرکزی شناخته می‌شود، منتقل می‌کنند.

عصب وابران به عنوان یک واکنش، با دریافت اطلاعات از سیستم‌های عصبی آن‌ها را عضلات استاپدیوس منتقل می‌کند. بر اساس تحقیقات انجام شده، رفلکس رکابی یک مسیر غالب برانگیخته صدا است که با توجه به رفتار ماهیچه‌های رکابی انجام می‌شود.

محرک‌های تولید‌کننده صدای با شدت بالا زمانی که به حلزون گوش می‌رسند موجب تحریک عصب شنوایی می‌شوند که این کار منجر به انتقال اطلاعات به VCN همان طرف خواهد شد. در این بخش، اطلاعات به هسته عصب صورت انتقال داده می‌شود تا در عصب‌های حرکتی که به ماهیچه‌های استاپدیوس ‌می‌روند، عمل کند. در ادامه اطلاعات در مسیر‌های متقاطع به هسته عصب صورت گوش طرف مقابل نیز حرکت کرده و موجب انقباض در عضله استاپدیوس آن می‌شود.

با انجام این کار، عضله رکابی باعث می‌شود تا استخوان رکابی به سمت عقب کشیده شده و در نهایت منجر به سفت شدن زنجیره استخوانی می‌شود. در این حالت از توان پذیرش گوش میانی کاسته شده که می‌توان آن را در بخش گوش خارجی اندازه‌گیری کرد.

هرچند عملکرد رفلکس گوش میانی محافظت شده به نظر می‌رسد اما نمی‌تواند در برابر صدا‌های بلند یا عوامل تحریک بسیار بالا، محافظت کافی را ایجاد کند. با این حال، هرگاه عضلات رکابی منقبض شوند، صدای وابسته به فرکانس ضعیف‌تر می‌شود.