تشخیص عفونت گوش داخلی
تشخیص عفونت گوش داخلی شامل ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و گاهی اوقات آزمایشات اضافی است که در ادامه بطور کامل به توضیح آن پرداخته‌ایم:
- سابقه پزشکی
پزشک با پرسش در مورد علائم شما، از جمله سرگیجه (احساس چرخیدن)، تهوع، استفراغ، کاهش شنوایی و زنگ زدن در گوش (وزوز گوش) شروع می‌کند. آنها ممکن است در مورد بیماری‌های اخیر، عفونت ها، آسیب‌های سر، یا قرار گرفتن در معرض صداهای بلند پرس و جو کنند، زیرا این عوامل می‌توانند در ایجاد عفونت گوش داخلی نقش داشته باشند.
- معاینه فیزیکی
پزشک معاینه فیزیکی را برای ارزیابی تعادل و هماهنگی انجام می‌دهد. آنها ممکن است مانور Dix-Hallpike را انجام دهند، یک سری حرکات سر که می‌تواند سرگیجه را تحریک کند و به تشخیص برخی از اختلالات گوش داخلی مانند سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش خیم (BPPV) کمک کند که می‌تواند عفونت را تقلید کند.
- تست شنوایی
از آنجایی که عفونت گوش داخلی می‌تواند باعث کاهش شنوایی شود، پزشک ممکن است آزمایش شنوایی (ادیومتری) را برای ارزیابی شدت و نوع اختلال شنوایی توصیه کند.
- تست‌های دهلیزی
برای ارزیابی عملکرد سیستم دهلیزی (مسئول تعادل و جهت گیری فضایی)، ممکن است آزمایشات دهلیزی انجام شود. این تست‌ها می‌توانند شامل الکترونیستاگموگرافی (ENG)، ویدئونیستاگموگرافی (VNG) یا تست صندلی چرخشی باشند که حرکات چشم را در پاسخ به محرک‌های مختلف برای ارزیابی عملکرد دهلیزی اندازه‌گیری می‌کنند.
- مطالعات تصویربرداری
در برخی موارد، مطالعات تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) ممکن است برای رد سایر علل بالقوه علائم مانند تومورها یا ناهنجاری‌های ساختاری در گوش داخلی یا مغز تجویز شود.
- آزمایش خون
آزمایش خون ممکن است برای بررسی علائم عفونت یا التهاب انجام شود، زیرا گاهی اوقات عفونت گوش داخلی ممکن است در نتیجه عفونت ویروسی یا باکتریایی رخ دهد.
التهاب مزمن گوش داخلی
التهاب مزمن گوش داخلی، به یک بیماری التهابی مداوم اشاره دارد که بر ساختارهای گوش داخلی از جمله حلزون گوش و سیستم دهلیزی تأثیر می‌گذارد. این بیماری که به عنوان لابیرنتیت گوش داخلی یا اختلال دهلیزی گوش داخلی نیز شناخته می‌شود، می‌تواند اثرات ناتوان کننده‌ای بر تعادل، شنوایی و کیفیت کلی زندگی فرد داشته باشد.
یکی از دلایل اصلی التهاب مزمن گوش داخلی، بیماری خودایمنی گوش داخلی (AIED) است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت‌های گوش داخلی حمله می‌کند و منجر به التهاب می‌شود. این وضعیت اغلب منجر به کاهش شنوایی حسی عصبی پیشرونده دو طرفه و اختلال عملکرد دهلیزی می‌شود.
علائم التهاب مزمن گوش داخلی می‌تواند بسیار متفاوت باشد اما معمولاً شامل سرگیجه، عدم تعادل، کاهش شنوایی نوسان دار، وزوز گوش (زنگ در گوش) و احساس پری یا فشار در گوش است. این علائم ممکن است از نظر شدت نوسان دار باشند و به طور قابل توجهی بر فعالیت‌های روزانه از جمله کار، تعاملات اجتماعی و حتی کارهای ساده مانند پیاده روی یا رانندگی تأثیر بگذارند.
هدف درمان عفونت گوش داخلی مزمن، مدیریت علائم و به حداقل رساندن پیشرفت بیماری است. بسته به علت زمینه‌ای، درمان ممکن است شامل کورتیکواستروئیدها برای کاهش التهاب، درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی برای تعدیل پاسخ ایمنی، تمرین‌های توانبخشی دهلیزی برای بهبود تعادل و کاهش سرگیجه و سمعک یا کاشت حلزون برای افراد دارای کم شنوایی قابل توجه باشد. در برخی موارد، اصلاح شیوه زندگی مانند اجتناب از محرک‌های سرگیجه، حفظ رژیم غذایی سالم، مدیریت استرس و ورزش منظم نیز ممکن است به کاهش علائم و خطرات عفونت گوش کمک کند.
منابع
https://www.pennmedicine.org/for-patients-and-visitors/patient-information/conditions-treated-a-to-z/chronic-ear-infection
https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/24240-inner-ear-infection-otitis-interna