اما ایده کاشت حلزون به بیش از دویست سال پیش بر می‌گردد. آلساندرو ولتا نخستین کسی بود که در سال 1800 میلادی گزارشی در این زمینه منتشر کرد. در گزارش او آمده که یک میله فلزی را در کانال گوش خود قرار داده و تحریک الکتریکی به میله وارد کرده است. این تحریک الکتریکی باعث ایجاد یک احساس از نوع شنوایی شده که خودش آن را به صورت «یک صدای بوم در سر» توصیف کرده است.

عملی شدن این ایده برای درمان ناشنوایی(Hearing loss) تا سال 1972 میلادی طول کشید. در این سال نخستین دستگاه حلزون مصنوعی گوش تک کاناله در دسترس قرار گرفت. تا اواسط دهه هشتاد میلادی بیش از هزار مورد کاشت حلزون با این دستگاه برای عمدتا کودکان ناشنوا به انجام رسید.

در سال 1984 شرکت کوکلئار نخستین سیستم کاشت حلزون چند کاناله را تولید نمود. این دستگاه نوکلئوس22 نام داشت. در دستگاه تک کاناله الکترودی که در گوش داخلی کار گذاشته می‌شود فقط یک نقطه تماس فعال با حلزون گوش بیمار دارد. در دستگاه نوکلئوس22 برای نخستین بار تعداد نقاط تماس الکترود داخل حلزون گوش بیمار به 22 کانال افزایش یافته بود.

در نخستین نمونه‌های دستگاه های حلزون مصنوعی گوش، لازم بود تا با یک سربند، بخش بیرونی دستگاه روی بخش داخلی قرار گیرد. در نمونه‌های امروزی، بخش بیرونی و بخش داخلی دستگاه، با استفاده از آهنربا در مجاورت هم قرار می‌گیرند.

امروزه سه سیستم کاشت حلزون مورد تایید اداره نظارت بر غذا و داروی آمریکا (FDA) قرار دارد: کلریون، نوکلئوس و مِد-اِل. رقابت موجود بین شرکت‌های سازنده آنها سرمایه گذاری آنها در زمینه پژوهش‌های مربوط به کاشت حلزون را در پی داشته و باعث پیشرفت در همه جنبه‌های کاشت حلزون از بهبود دستگاه‌های حلزون مصنوعی گوش تا شیوه بسته بندی آنها شده است.