رویکرد درمانی برای تومور نورواندوکرین به عوامل مختلفی مانند محل تومور، درجه، مرحله و سلامت کلی بیمار بستگی دارد.  به طور کلی، گزینه‌های درمانی برای نورواندوکرین شامل جراحی، درمان پزشکی، درمان هدفمند و درمان با رادیونوکلئید گیرنده پپتیدی (PRRT) است که در ادامه به توضیح هر کدام می‌پردازیم:

• جراحی اغلب درمان اولیه برای تومورهای نورواندوکرین موضعی است. هدف، حذف تومور و هر بافت اطراف آن است که ممکن است حاوی سلول‌های سرطانی باشد. در مواردی که نمیتوان تومور را به طور کامل حذف کرد، ممکن است برای کاهش اندازه تومور و کاهش علائم، جراحی کاهش حجم انجام شود.
• درمان پزشکی، برای کنترل ترشح هورمون و مدیریت علائم مرتبط با تومور نورواندوکرین استفاده می‌شود. آنالوگ‌های سوماتوستاتین (SSAs) مانند اکترئوتید و لانروتید معمولاً برای مهار ترشح هورمون و کاهش رشد تومور استفاده می‌شوند. علاوه‌براین، درمان‌های هدفمند مانند اورولیموس و سونیتینیب ممکن است برای مسدود کردن مسیرهای مولکولی خاص درگیر در رشد تومور و رگ زایی تجویز شوند.
• برای تومور نورواندوکرین پیشرفته یا متاستاتیک، PRRT به عنوان یک گزینه درمانی امیدوارکننده ظاهر شده است.  PRRT شامل تجویز یک ماده رادیواکتیو متصل به یک پپتید است که گیرنده‌های سلول‌های نورواندوکرین را هدف قرار می‌دهد. پس از تجویز، ماده رادیواکتیو به طور انتخابی به سلول‌های تومور متصل می‌شود و در عین حال از سلول‌های سالم، پرتو را مستقیماً به بافت سرطانی می‌رساند. این رویکرد هدفمند به کوچک کردن تومورها و افزایش طول عمر و در عین حال به حداقل رساندن عوارض جانبی کمک می‌کند.
• در برخی موارد، شیمی درمانی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد، به ویژه برای نورواندوکرین‌های درجه بالا یا به سرعت در حال پیشرفت. داروهای شیمی درمانی مانند استرپتوزوسین، 5-فلوئورواوراسیل و تموزولوماید ممکن است به تنهایی یا به صورت ترکیبی برای مهار رشد و گسترش سلول‌های سرطانی تجویز شوند.