یک وسیله الکترونیکی که تا حدودی می‌تواند شنوایی را به گوش‌های ناشنوا برگرداند، حلزون مصنوعی گوش یا به طور خلاصه، حلزون گوش نامیده می‌شود. این وسیله از دو بخش تشکیل می‌شود:

• پردازنده امواج صوتی: این بخش از دستگاه بیرون بدن قرار دارد. به طور معمول پروسسور یا پردازنده صدا در پشت گوش روی پوست جمجمه قرار می‌گیرد. این بخش مسوول دریافت امواج صوتی از محیط پیرامون فرد است. این بخش، امواج صوتی دریافتی را به بخش گیرنده که زیر پوست و پشت گوش کار گذاشته شده است، ارسال می‌کند.
• بخش کاشته شده در بدن: بخش گیرنده که زیر پوست گوش قرار گرفته است، پیام الکتریکی را توسط الکترودهای خاص کار گذاشته شده در گوش داخلی، به این قسمت می‌رساند.

سیگنال‌های ارسالی توسط الکترودهای کار گذاشته شده درون گوش داخلی، باعث تحریک عصب شنوایی می‌شوند. این عصب مانند حالت طبیعی، سیگنال‌های عصبی مربوط به حس شنوایی را به منطقه مربوط به حس شنوایی در مغز منتقل می‌کند.

منطقه شنوایی مغز این سیگنال‌های عصبی را به صورت صدا تعبیر می‌کند. اگرچه این تعبیر مغزی با تعبیر ناشی از حالت عادی صدا متفاوت است اما به هر ترتیب، قدرت شنوایی را دوباره به فرد برمی‌گرداند.

طبیعی است که مدتی زمان می‌برد تا مغز فرد به این تفاوت تعبیر صدای واقعی و سیگنال دریافتی از دستگاه حلزون مصنوعی گوش عادت کند. بیشتر این افراد پس از یک سال می‌توانند به میزان خوبی از عهده تفسیر سیگنال‌های دستگاه حلزون گوش بربیایند.