علل ایجاد و راه‌های درمان بیماری گوش شناگر

معمولا بیماری گوش شناگر در صورتی که سریعا درمان نشود مشکلی ایجاد نمی‌کند، اما ممکن است عوارضی به دنبال داشته باشد.

• کم‌شنوایی موقتی. ممکن است شنوایی‌ مبهم شود که معمولا پس از پاکسازی عفونت‌ها بهتر می‌شود.
• عفونت طولانی‌مدت (آماس و تورم گوش خارجی مزمن). عفونت گوش بیرونی معمولا در صورتی مزمن تلقی می‌شود که علائم و نشانه‌ها برای بیش از سه ماه باقی بمانند. عفونت‌های مزمن در صورتی شایع‌تر هستند که شرایطی وجود داشته باشد که درمان را دشوار کند، مثلا سویه نادر باکتری‌ها، واکنش پوستی ناشی از آلرژی، واکنش آلرژیک به قطره‌های گوش آنتی‌بیوتیک، عارضه پوستی مانند درماتیت یا پسوریازیس، یا ترکیبی از عفونت باکتریایی و قارچی.
• عفونت عمقی بافت (سلولیت). گوش شناگر به ندرت می‌تواند به لایه‌های عمقی و بافت‌های پیوندی پوست گسترش یابد.
• آسیب به استخوان و غضروف (عفونت استخوان اولیه قاعده جمجمه). این یکی از عوارض نادر بیماری گوش شناگر است که هنگامی رخ می‌دهد که عفونت به غضروف گوش بیرونی و استخوان‌های بخش تحتانی جمجمه گسترش یابد، که این باعث درد شدید می‌شود. افراد مسن‌تر، افراد دارای دیابت یا افراد دارای ضعف سیستم ایمنی در معرض خطر بالای این عارضه هستند.
• عفونت گسترده‌تر. اگر گوش شناگر به عفونت استخوان قاعده جمجمه پیشرفته تبدیل شود، این عفونت می‌تواند گسترش یافته و بر سایر بخش‌های بدن مانند مغز یا اعصاب مجاور تاثیر بگذارد.