تشخیص اوتیسم با آزمایش شنوایی

به طور معمول، بهتر است شنوایی نوزادان در همان ماه نخست زندگی مورد آزمایش قرار گیرد. به این کار غربالگری شنولیی نوزادان گفته می شود. تست ABR که مخفف عبارت انگلیسی auditory brainstem response است در بیشتر موارد برای این منظور به کار می رود.

در تست ABR یک محرک صوتی در گوش نوزاد پخش می شود. حسگرهای موجود روی جمجمه نوزاد، پاسخ مغزی نسبت به این تحریک صوتی را ثبت و ضبط می کنند. بدین ترتیب، می توان اطمینان یافت که نوزاد توانایی دریافت امواج صوتی، تبدیل آن به سیگنال عصبی و دریافت آن در مغز را دارد. با تست ABR نوزاد به لحاظ کارکرد دستگاه شنوایی غربالگری می شود.

پژوهش های پزشکی نشان می دهد نوزادانی که در آینده تشخیص اوتیسم در آنها محرز می شود، با نوزادان سالم به لحاظ نتایج تست ABR تفاوت دارند. نوزادان در معرض اوتیسم در آینده که در ماه نخست زندگی خود قرار دارند و مورد تست ABR قرار می گیرند، پاسخ مغزی نسبتا کندتری دارند.

همچنین، کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم که در بین سنین 2 تا 6 سالگی تست ABR روی آنها انجام می شود، همچنان پاسخ مغزی کندتری نسبت به کودکان سالم دارند.

به عبارت دیگر، تست ABR که در اصل، برای تشخیص مشکلات شنوایی و غربالگری مشکلات دستگاه شنیداری در نوزادان به کار گرفته می شود، می تواند برای تشخیص کودکان در معرض اوتیسم هم به کار رود. با توجه به این که تست ABR در بسیاری از نوزادان انجام می شود، می توان از نتایج آن برای تشخیص اوتیسم هم استفاده کرد.

پژوهش پزشکی دیگری هم نشان داد که کودکان مبتلا به اوتیسم در گوش داخلی خود دچار اختلالی هستند که توانایی آنها برای تشخیص پیام های کلامی را کاهش می دهد. در این پژوهش نشان داده شد که کودکان مبتلا به اوتیسم در محدوده خاصی از امواج صوتی با فرکانس متوسط دچار اختلال در تشخیص کلام هستند.

به همین دلیل، این پژوهشگران پیشنهاد کردند که از این آزمایش شنوایی برای تشخیص اوتیسم در نونهالان و کودکان استفاده شود. آنها می گویند با استفاده از آزمایش شنوایی و تشخیص زودهنگام کودکان در معرض اوتیسم، می توان زودتر کارهای درمانی را آغاز کرد. با مداخلات سریع تر و شاید آموزش زودتر به والدین این کودکان، ممکن است بتوان به نتایج درمانی بهتری برای مقابله با اختلال اوتیسم دست یافت.